Родителите честопати се соочуваат со предизвикот да ги натераат своите деца да се отворат и да разговараат за своите проблеми. Според детскиот психолог Џ. Тимоти Дејвис, клучот не се долги, сериозни разговори, туку кратки, но редовни разговори кои се водат со намера и полни со разбирање.
Дејвис го предлага таканареченото правило „25-минутни разговори“. Наместо да водите еден долг разговор за некоја тема, обидете се да воведете серија пократки разговори кои траат од три до осум минути. Овој пристап е поприроден, помалку стресен за децата и им помага полесно да се изразат.
Зошто кратките разговори функционираат подобро
Децата, особено помладите, можат брзо да го изгубат фокусот и да станат емоционално преоптоварени ако се принудени на долг разговор. Дејвис истакнува дека кратките разговори им овозможуваат и на децата и на родителите да ги обработуваат своите емоции пред да го продолжат разговорот.
„Понекогаш детето ќе почне искрено да зборува и работите одат добро. Но, важно е да се спротивставите на желбата да извлечете што е можно повеќе информации од моментот“, советува Дејвис. „Подобро е да го завршите разговорот додека сите сè уште се чувствуваат удобно отколку да го претворите во негативно искуство“.
Како успешно да го примените правилото „25-минутни разговори“
Дејвис препорачува да се фокусирате на три работи со секој разговор:
Намера – Влезете во разговорот со цел да научите нешто ново за вашето дете. Внимателно слушајте што кажува и како реагира, бидејќи тоа ќе ви помогне да го продолжите разговорот со разбирање следниот пат.
Тон – Разговорот за чувствата треба да биде позитивен. Не дозволувајте вашето дете да го поврзува секој сериозен разговор со критики. Наместо тоа, нежно воведете ја темата велејќи, на пример, „Забележав дека во последно време си малку повлечен. Што се случува?“
Избор на вистински момент – Изберете ситуации кога вашето дете е опуштено. Дејвис препорачува возење со автомобил или пред спиење, кога децата природно влегуваат во помирна состојба.
Практичен пример
Ако од вашиот наставник дознаете дека вашето дете не ја предава домашната задача по математика, првиот разговор може да оди вака.
Родител: „Учителката ми рече дека не си предал некоја домашна задача по математика. Што се случува?“ Дете: „Математиката е глупава. Може ли да одам?“
Од овој краток разговор, можете да заклучите дека вашето дете има негативен став кон предметот. Можете да продолжите следниот ден.
Родител: „Размислував за она што го кажа за математиката. И мене често ми била тешка.“ Дете: „Да, учителката нè тера да го запишеме целиот процес на решавање.“
Така, откривате дека проблемот не е во знаењето, туку во недостатокот на јасност за потребните методи. Овој пристап овозможува подлабоко разбирање без притисок и опомена.
Кратките, ненаметливи разговори им помагаат на децата да се чувствуваат безбедно и подготвени да се отворат. Тие не само што откриваат важни информации за емоциите и однесувањето на децата, туку и создаваат однос на доверба.
„Преку овие едноставни, секојдневни разговори, учиме нешто ново, а во исто време не ги преоптоваруваме децата. На овој начин ја зајакнуваме меѓусебната блискост и создаваме навика за искрена комуникација“, заклучува Дејвис.
