Сите култури имаат различни ставови и обичаи за воспитувањето на децата. Јапонија не се разликува во овој поглед, а родителите таму, како и секаде, сакаат да растат успешни и одговорни луѓе.
Ако некогаш сте биле во близина на јапонски деца или сте ја посетиле таа земја, веројатно сте забележале дека децата се весели, насмеани и пријателски расположени. Дури и оние најмладите се пристојни и пријателски расположени и полни со почитување кога разговараат постари од нив.
И не можеме а да не се запрашаме дали тоа е поради културата во која растат или поради уверувањата што им се всадени уште од раѓање? Или по малку од двете? Затоа што и самите сме свесни колку е тешко понекогаш да се очекува пристојно однесување од петгодишни деца.
Еве неколку работи кои јапонските родители ги практикуваат за да постигнат добро воспитување:
- Силна врска помеѓу мајка и дете
Јапонската култура ја поттикнува, истакнува и се гордее со поврзаноста мајка и дете. Мајката и бебето прават сè заедно од раѓање. Тие спијат заедно од раѓање, а мама го носи секаде со себе, најчесто во некој вид на носила за рацете да и бидат секогаш слободни за асистенција.
Освен физичка, нивната врска се смета и за длабоко емотивна бидејќи мајките прифаќаат се што прават нивните деца.
Главното правило е дека на сите деца им е дозволено да прават што сакаат додека не наполнат пет години. Иако ова може да изгледа претерано попустливо и помалку контрапродуктивно, тоа се прави за децата да знаат дека се добри сами по себе и дека нивните родители ги ценат.
Ваквиот став кон малите деца поттикнува чувство на поврзаност и приврзаност, сметаат Јапонците. Оваа приврзаност значи и тоа дека децата можат да сметаат дека нивните родители ќе ги сакаат безусловно, но и дека родителите можат да сметаат на љубов и поддршка на нивните деца како стареат.
- Семејството е на прво место
Значи, мајките се грижат за своите деца, па затоа малите Јапонци не почнуваат во градинка додека не наполнат три години. Родителите не бараат од бабите и дедовците да се грижат за нивните деца и генерално не плаќаат бебиситерки. И покрај ова, децата поминуваат многу време со бабите и дедовците и другите роднини.
Тие веруваат дека семејството е извор на радост и среќа и дека се состои од луѓе кои секогаш ќе ги штитат и ќе се грижат за нив. Соодветно на тоа, секој член на семејството има различна улога во обликувањето на детето, што значи дека наместо да бараат од детето нешто да направи, прво ќе му покажат како тоа се прави тоа и ќе побараат од него да го повтори дејството.
Бидејќи децата најдобро учат гледајќи и имитирајќи ги луѓето околу нив, ова е одлична тактика за учење.
- Акцентот е на емоциите
Повеќето луѓе го доживуваат јапонското општество и луѓето како ладни и ги поврзуваат со општ недостаток на емоции. Ова не може да биде подалеку од вистината. Единственото нешто по што се познати Јапонците е регулирање на нивните емоции, а единствениот резултат од тоа е што живеат мирен и хармоничен живот.
Познати се дека се грижат за туѓите чувства и тоа им го пренесуваат и на своите деца. Тие учат како да живеат во колективно општество кое вклучува почитување на чувствата и интересите на другите. Јапонските мајки, од друга страна, ги почитуваат емоциите на своите деца и не прават да се чувствуваат непријатно или засрамено.
Кога Јапонците нешто прават, тоа главно е за благодат на целата заедница, а ретко кој трча по индивидуален успех, непочитувајќи ги другите. Од мали нозе децата го ценат сечие размислување, се цени понизноста и никогаш не постои став „се наше е најдобро“ и „јас сум секогаш во право“.
