Родителската поддршка не се состои само од храна, покрив над главата или топли зборови. Таа се гради преку чувството дека детето е видено, слушнато и прифатено – токму тоа создава внатрешна сигурност која му овозможува да расте слободно. Кога овој тип емоционална поддршка недостасува, децата често развиваат одредени образци на однесување како одговор на внатрешната несигурност. Разбирањето на тие сигнали им помага на родителите навреме да реагираат и да го обноват довербениот однос.
Се повлекуваат, молчат и не бараат помош
Кога детето чувствува дека родителот не го слуша или не го разбира, најчесто се повлекува. Наместо да зборува за тоа што му е тешко, избира тишина, изолација или потрага по поддршка надвор од семејството.
Истражувањата покажуваат дека емоционалното занемарување – кога детето чувствува дека неговите емоции не се препознаени – е поврзано со зголемена појава на анксиозност, депресивност и ниска самодоверба, дури и во тинејџерските години.
Бараат внимание преку ризично или предизвикувачко однесување
Недостатокот на поддршка може да создаде чувство дека не вредат доволно, па некои деца се обидуваат да го надоместат тоа преку однесување што привлекува внимание – било позитивно, било негативно.
Стручните трудови укажуваат дека децата кои се чувствуваат занемарени често тестираат граници преку конфликти, импулсивност или ризично однесување, барајќи потврда дека некој ги забележува. Тоа не е секогаш „непослушност“ – често е повик за помош кој бара разбирање, не казна.
Ниско самодоверба и тешкотија да бараат поддршка
Кога децата не чувствуваат стабилна родителска поддршка, често развиваат внатрешна порака: „Морам сам, не можам да се потпрам на никого.“ Истражувањата покажуваат дека ова води до помала емоционална отпорност, слаба мотивација и тешкотија во барањето помош — дури и кога им е навистина потребна. Во секојдневието тоа изгледа како дете кое не признава дека нешто не знае, не зборува за стравовите, или не бара поддршка, затоа што верува дека нема да ја добие.
Како родителите можат да помогнат
Најважното што можеме да му дадеме на детето е внимание и присуство. Да го слушнеме без да го прекинуваме, да му веруваме кога зборува за своите чувства и да покажеме дека неговите емоции се важни. Понекогаш, најсилната порака што можеме да ја испратиме е: „Тука сум. Те слушам. Не мораш сам да се справуваш.“
