![11 (15)](https://pedijatar.mk/wp-content/uploads/2025/02/11-15-696x464.jpg)
Родителите често бараат начини да ги пораснат децата да бидат среќни и издржливи. Иако не постои совршен рецепт за родителство, едно е доследно – безусловната љубов игра клучна улога во здравиот емоционален развој на децата, тврдат психијатарот Елена Листер и психологот Мајкл Шварцман. Но, безусловната љубов не значи одобрување на секое однесување, попуштање без ограничувања или избегнување дисциплина. Наместо тоа, се работи за испраќање јасна порака до децата дека се сакани, дури и кога родителите поставуваат правила или изразуваат несогласување.
“Важно е децата да не ја мешаат родителската лутина со губење на љубовта. Кога родителите поставуваат граница или се разочарани од постапка на детето, корисно е експлицитно да се нагласи: “Лут/а сум поради твојата постапка, но и понатаму те сакам”. “Децата често погрешно заклучуваат дека лутината на родителите значи губење на приврзаноста, што може да влијае на нивната способност да ги разберат односите во иднина. Оваа јасна комуникација им помага да го разликуваат несогласувањето од отфрлањето”, истакнуваат Листер и Шварцман за Psychology Today.
Соочувањето со различни очекувања и разочарувања е исто така дел од родителството. Децата не секогаш ги исполнуваат желбите на нивните родители – можеби нема да добијат високи оценки, можеби не ги интересира спорт или може да носат одлуки што не се усогласени со вредностите на нивните родители.
Но, поставувањето последици за лошите одлуки и прифаќањето на децата такви какви што се се клучни чекори кон здрав однос. „Родителското разочарување често произлегува од нивните сопствени неисполнети очекувања, а не од вистинските недостатоци на нивните деца“, нагласуваат психијатарот и психологот.
Децата ќе ги развеселат, изненадат и повредат своите родители во текот на нивниот живот, но нивната уникатност и несовршеност ги прават тоа што се.
„Сакатеј ги безусловно низ сите предизвици и промени бидејќи тоа е она што им помага да пораснат во најдобрата верзија од себе“, заклучуваат Листер и Шварцман.