Улогата на таткото во воспитувањето никогаш не била поважна, а современата невробиологија го потврдува она што многумина го чувствуваат интуитивно: присутните и ангажирани татковци долгорочно го подобруваат емоционалниот, психолошкиот и социјалниот развој на децата.
За науката за татковството зборува д-р Ана Мичан, истакнувајќи ги клучните начини на кои татковците ја обликуваат иднината на своите деца.
Присутноста е поважна од животната ситуација
Активен татко не значи нужно татко кој живее со детето, туку оној кој доследно е вклучен во неговиот живот. Присутноста во секојдневието гради доверба и чувство на сигурност.
Д-р Мичан истакнува дека позитивната вклученост не е прашање на личност, туку на одлука и посветеност.
„Грубата игра“ е важен дел од растењето
Татковците често природно се впуштаат во физичка, жива игра.
„Многу викање, многу смеа, многу фрлање низ собата, борење, галење со смешки,“ опишува д-р Мичан и додава дека тоа е „најубавото однесување за поврзување“.
Таквата игра, според неа, „го учи детето на правилата на социјалната интеракција, ја поттикнува отпорноста, но и храброста и истражувањето на границите“. Детето учи да падне, но и да стане повторно – а во сите тие моменти има поддршка од својот родител.
Преку играта се создава посебна врска
Татковците често чувствуваат притисок да се однесуваат исто како мајките, но децата имаат потреба од различни односи. Нееднаквоста е предност, вели д-р Мичан – разновидноста во однесувањето и комуникацијата го проширува детскиот поглед кон светот.
Играта е најприродниот начин за поврзување, а во исто време внесува предизвици кои го зајакнуваат самодовербата.
Прифаќањето во тинејџерските години прави чуда за менталното здравје
Како што децата растат, физичката игра ја заменуваат нови потреби. Тинејџерите знаат да се повлечат и да ги тестираат границите, но улогата на таткото и понатаму останува клучна.
„Не обидувајте се да ги промените. Прифатете ги такви какви што се,“ нагласува Мичан.
Прифаќањето од страна на таткото е директно поврзано со повисоко самопочитување, подобро ментално здравје и поголем успех во училиште и кариера, додава таа.
Времето е најголемиот подарок
Децата ја мерат вредноста на татковската љубов токму преку времето кое родителот им го посветува.
„Тоа како се чувствувате важни во очите на своите родители директно влијае на вашето самопочитување,“ вели Мичан.
Времето е доказ дека се видени, важни и сакани.
Никој не бара совршенство
Сите родители грешат. Клучно е да се признае грешката и да се продолжи понатаму – присутен и искрен. „Знаеш што? Жал ми е.“
Тие пет зборови можат да излечат многу стари рани и да отворат врата за нова, посилна врска. Ангажиран татко не е оној кој никогаш не греши, туку оној кој учи и расте заедно со своето дете.
