Поради незнаење и очај, испадите на бес и непосакуваното однесување кај децата, за жал, често и физички се казнува. Тие децат често стануваат депресивни, агресивни кон останатите деца и изразуваат пркос кон авторитетите.
Случаевите на насилни ученици кои физички напаѓаат други деца и наставници се се почести. Проблемот е што тие деца не гледаат ништо страшно и лошо во своите постапки и агресивното однесување го користат за да го добијат она што го сакаат.
Сето тоа може да се избегне со правилна комуникација која треба да се развива уште од најраната возраст. Така, детето може да одлучи дека книгите му се одлични за вежабње на неговите рачиња и сила и почнува да ги кине. Она што родителите обично го велат е “НЕ“ и почнуваат логички да објаснуваат зошто не смеат тоа да го прават. Обично, не успеваат да го спречат повторувањето на таквото однесување и детето почнува се повеќе да им пркоси на забраните.
Но, ако родителот му се обрати на детето со реченица како: “Ти сакаш да ја искинеш книгата, баш да ја искинеш… и сега ќе ја искинеш“ и тоа со соодветен тон на гласот и гестикулација, детето брзо ќе се смири бидејќи ќе сфати дека родителот го разбира. Дури тогаш може да му се објасни зошто книгите не се кинат и потоа да му го одвлече внимание со омилената играчка или активност. Она што помага е гласно плескање со рацете. Тоа се звуци кои на миг го одвлекуваат вниманието и децата престануваат да го прават тоа што го прават.
Детето во родителите треба да се види себе, а во гласот да почувствува емпатија – родителот треба да биде огледало на детето. Она кое го наведуваат стручњаците е дека ваквиот начин на комуникација треба малку и да се вежба, како што се вежба возење велосипед за да се стекне сигурност и доверба.
Освен поради недоразбирање во комуникаццијата, испадите на бес се случуваат поради детскиот пркос кон родителите и авторитетите бидејќи сметаат дека никој не ги разбира, не ги почитува или не обрнува внимание на нивните потреби.
