Сите ќе се согласат дека желбата на секој родител е неговите деца да бидат здрави, среќни, но и успешни и способни. Но, она околу што не можат сите да се согласат е како да се стигне до тоа, а предавачот на бизнис школата Стенфорд, Нир Ејал, смета дека една вештина е најважна за децата во 21 век.
„Во иднина, во светот ќе има два типа на луѓе. Оние кои дозволуваат нивното внимание и живот да бидат контролирани од други и оние кои гордо се нарекуваат себеси „непречени“, вели Ејал.
„Да не дозволувате другите да ве попречуваат е најважната вештина во 21-от век – и вештина на која многу родители не успеваат да ги научат своите деца. По години учење за испреплетувањето на психологијата, технологијата и нашата вклученост во тоа, една од најголемите грешки е што гледам дека родителите не ги поттикнуваат децата да имаат автономија во контролирањето на своето време“.
Како да го научите детето на оваа вештина
Трикот, вели Ејал, е родителите да им дозволат на своите деца да учествуваат во поставувањето граници и рокови за себе.
„Родителите треба да сфатат дека е во ред децата да учествуваат во одредувањето на ова бидејќи дури кога ќе научат да го следат нивното однесување, тие учат да управуваат со своето време и внимание“.
Ејал вели дека за тоа почнал да ја подучува својата ќерка кога имала пет години и побарал да поминува време со нејзиниот ајпад.
„На наједноставен начин ѝ објаснивме дека времето поминато пред екранот нè чини некои други работи. Таа дури тогаш учеше да гледа на часовник и да го разбира времето, па тоа ни помогна да и објаснам дека премногу со видео игри значи помалку време за играње со пријателите во базен или забава со мама и тато“.
Ејал истакнува дека родителите треба да им објаснат на децата дека одредени компании имаат мотив да не „врзат“ за екраните и дека ние треба да ја преземеме контролата колку време поминуваме пред екраните.
Тој истакнува дека родителите често ја потценуваат способноста на децата да си поставуваат граници за себе.
„Најважно е детето да учествува во разговорот и да помогне да се постават правилата. Кога родителите инсистираат на граници без учество на детето, децата често стануваат огорчени и се обидуваат да го „измамат системот“.
