Психолозите велат дека периодот од 10. до 14. година е период кога можете да го научите детето правилно да ја “користи својата глава“. За да делувате на детето така да тоа почне да размислува со своја глава, морате и натаму да имате добар однос со него. Проблемот е што дете на оваа возраст веќе е тинејџер, па хормоните не дозволуваат и натаму да остане со вас во хармоничен однос.
Децата во училиште учат апстрактно знаење. Се тоа е добро, но застанете на улица било кого и прашајте го “зошто мораме да биде љубезни кон другите?“, веројатно нема да знае да ви одговори. Зошто? Бидејќи размислувањето со своја глава е накде заборавено по пат.
Да се научи детето да мисли не е воопшто тренирање на неговото помнење (иако и тоа е потребно). Способноста да размислува е способност да се чуди.
Да речеме дека детето има задача по математика во кое се поставува прашање како возот од точка А ќе стигне до точка Б. Од него се очекува механички да постави формула, но вие мора да го научите само да си постави прашања, како: со која брзина ќе стигне возот? Што ако наиде на препреки?…
Значи, од таа “способност на размислување“, доаѓа се. Таа вештина кај детето мора да ја пронајдете, разбудите и развиете. Пресудно за тоа е детето да се чуди!Дозволете му да се чуди и да мечтае, оти додека се чуди, тоа тогаш всушност учи.
