Родителите кои се грижат затоа што детето тешко склопува пријателства, има проблеми во комуникацијата или изгледа дека е склоно кон осамување, имаат причина за загриженост, но не само поради изолацијата во раната возраст.
Група лекари од Австралија, Кина и САД пронашле докази дека ефектите од осаменоста во раната возраст не се ограничени само на детството, а можно е најлошото влијание да се појави долго време по смртта на родителите.
Дури и ако детето кое било осамено во детството порасне во друштвена и отворена возрасна личност, сепак е поверојатно дека подоцна во животот ќе се соочи со когнитивни проблеми, во споредба со оние што изјавиле дека не се чувствувале осамено во текот на детството
Осаменоста во детството била поврзана со побрз когнитивен пад и поголем ризик од појава на деменција во средната и подоцнежната возрасна доба, изјавиле истражувачите во труд објавен од Американската лекарска асоцијација.
Дури и ако детето кое било осамено во детството порасне во друштвена и отворена возрасна личност, сепак е поверојатно дека подоцна во животот ќе се соочи со когнитивни проблеми, во споредба со оние што изјавиле дека не се чувствувале осамено во текот на детството, велат авторите на студијата.
Наодите се засновале на „кохортна студија“ со податоци од околу 13.500 учесници од 2011 до 2018 година, преземени од лонгитудинална студија за здравје и пензионирање во Кина.
Наодите сугерираат дека осаменоста во детството може да послужи како независен ризик-фактор за когнитивен пад и деменција во подоцнежниот живот
Со оглед на сегашниот недостиг од ефикасни третмани за промена на напредувањето на деменцијата, идентификувањето на рани и променливи ризик-фактори за когнитивен пад и деменција е клучно за развој на превентивни стратегии за ублажување на овој растечки товар на болеста, рекол тимот, повикувајќи на „интервенции“ во раната животна доба со цел „да се ублажи“ можниот пад децении подоцна.
Овие наоди сугерираат дека осаменоста во детството може да послужи како независен ризик-фактор за когнитивен пад и деменција во подоцнежниот живот, според тимот кој ги вклучува истражувачите од Медицинскиот универзитет Capital во Пекинг, Универзитетот La Trobe во Мелбурн, Факултетот за јавно здравје при Универзитетот во Бостон, Медицинскиот факултет на Харвард, Универзитетот Edith Cowan и Универзитетот Zhejiang.
