Професорот Хермундур Сигмундсон и неговиот колега проф. Брајан Хопкинс од Универзитетот Ланкастер, споредиле 19 бебиња пливачи и 19 бебиња од контролна група кои не знаеле да пливаат. Единствен фактор на разлика помеѓу нив била способноста на пливање. Сите други фактори како родителското образование и економскиот статус биле исти.
Бебињата пливачи учествувале во часови пливање, два часа неделно од својот втор или трет месец од животот, се додека наполниле седум месеци. Типичниот час вклучувал помагање на бебето да изведе салто на лебдечко прениче, гнурење, скокање од раб на базен и балансирање на раката на родителот во вода додека го фаќа лебдечкиот објект.
Кога наполниле пет години, бебињата од двете групи минале низ тестови како орджување рамнотежа, балансирање на една нога, скокање преку јаже и фаќање на мали платнени вреќички.
“Многу јасно видовме дека бебињата пливачи се подобри во вежбите кои беа поврзани со рамнотежата и способноста да фаќаат предмети. Неверојатно е возбудливо да се види дека специфичниот тренинг на малите бебиња има влијание на подоцните когнитивни способности воп животот“, вели проф. Сигмундсон.
