Доколку родителите знаат дека со некој свој гест, дело или збор ќе го повредат своето дете, сигурно никогаш нема да го сторат тоа. Сепак, сите ние сме само луѓе и правиме грешки, па понекогаш несвесно ги повредуваме оние што најмногу ги сакаме – нашите деца.
За да се спречи токму ова, експертите откриваат што децата најчесто споменуваат за време на психотерапиите, односно за што најмногу им замеруваат на своите родители или со што тоа мама и тато најмноги ги повредуваат.
Еве што децата најчесто споменуваат на терапиите, според зборовите на експертите.
- Осуда поради изборот
Една од најчестите причини зошто децата се отуѓуваат од своите родители е тоа што нивните родители ги осудуваат затоа што не донесуваат животни избори и одлуки што би ги сакале нивните родители, вели д-р Алин Золдброд. Тешко е да се поверува колку често децата избираат кариера само затоа што нивните родители така сакале.
- Желба за контрола
Возрасните деца честопати ги припишуваат своите животни предизвици на своето воспитување, а понекогаш се во право дека ова е олеснителен фактор во нивните животи. Терапевтката Глорија Брејм, д-р, често слуша замерки на сметка на мајките кои остануваат премногу преокупирани со животот на своите деца дури и по детството.
Тие се обидуваат да ги контролираат изборите, изгледот и однесувањето на своите возрасни деца. Кај татковците, замерките обично се однесуваат на емоционалната недостапност или физичкото отсуство на таткото. Децата на терапиите честопати ги опишуваат своите татковци како авторитативни фигури на кои им недостасува емпатија.
- Игнорирање или занемарување
Друга честа замерка што д-р Брејм ја слуша од клиентите за нивните родители е контрадикторното искуство на чувство на контрола и запоставеност. Нивните родители обрнувале малку внимание на нивните емоционални потреби и желби, не ги слушале навистина како деца или го отфрлале она што го кажувале.
Некои од нив истакнале дека поминувале многу малку квалитетно време со своите родители и биле оставени без надзор долго време. И сепак, парадоксално, кога родителите биле присутни, истите овие клиенти се чувствувале задушени од произволни правила и наредби издадени без оглед на тоа како се чувствувале децата.
- Емоционална отуѓеност
Не е доволно родителите да ги задоволат само основните потреби на децата – да им обезбедат храна, покрив над главата и можности за образование. На децата им е потребна и топлина, безбедност и емоционална поддршка.
Дури и кога куќата е полна, отсуството на таа топлина, безбедност, емоционална поддршка ги тера луѓето да се чувствуваат осамено, објаснува животниот тренер Сидарт С. Кумар.
Потоа, кога осаменоста се влошува со споредување на детето со брат или сестра, соученик или дури и родител, детето може да се чувствува помалку вредно и уникатно. Овие влијанија можат да имаат долготрајни последици во зрелоста.
- Несфатеност
Со децении, можеби дури и векови, децата се жалат дека нивните родители не ги разбираат – и тоа не е далеку од вистината, според животниот тренер Сузан Елен.
Ако некој не научи емпатија и вокабулар на емпатија, нема да може да ги разбере своите деца, а неговите деца нема да можат да ги разберат нив. Сепак, добрата вест, истакнува таа, е дека преку работа со родителите и децата, нивниот однос може да се трансформира.
