Сигурно и вие, во текот на своето родителство, барем еднаш сте ја изговориле славната реченица: „Ќе бројам до три да го оставиш тоа!“ или „Ќе ти бројам до три да го направиш тоа…“
Понекогаш функционира, понекогаш броиме до четири, а некогаш ни до бројот 404 не би бил доволно. Идејата зад оваа техника е јасна — до моментот кога ќе кажеме „три“, детето ќе направи што сме побарале. А ако не? Следат последици.
Но, повеќето родители добро го знаат чувството кога стигнуваме до „два и три четвртини“… и ништо не се менува — освен што стануваме понапрегнати.
Зошто, тогаш, оваа техника често не функционира на долг рок? И што може да се направи наместо тоа?
Зошто броењето не носи резултати
Според експертите за позитивно родителство, методата „бројам до три“ всушност ги учи децата дека не мораат веднаш да послушаат. Тие брзо сфаќаат дека имаат „време за преговарање“ — ако реакцијата се очекува дури на број три, зошто да реагираат на првиот повик?
Освен тоа:
- отвора простор за натегање и надмудрување,
- може да поттикне борба за моќ („ќе видиме кој ќе попушти“),
- често нема реална последица, па детето учи дека родителот не мисли сериозно.
Со други зборови: броењето не учи на соработка, туку ја одложува.
Едноставен и подобар пристап
Родителот и тренер за позитивна дисциплина, Мајк Волак, предлага поинаков пристап — што не вклучува закана, туку повик на соработка и поврзување. Наместо броење, тој предлага да се каже нешто како:
„Размислувам за три места на кои бевме оваа година. Додека дојдам до третото, ќе ја завршиме оваа активност.“
На пример: „Хмм… минатото лето бевме во оној базен со тобоганите… се сеќаваш? Каде уште одевме?“
Во тој момент, детето се вклучува во разговор, размислува, одговара, учествува —
а преминот кон нова активност се случува природно, без борба и отпор.
Детето почнува да мисли на базенот, неговата внимателност се пренасочува, и станува поотворено за соработка — без потреба од пркос.
Зошто ова навистина делува
- Ве поврзува со детето, наместо да ве спротивставува.
- Го активира позитивното размислување, наместо отпорот.
- Го пренасочува фокусот од „морам да престанам“ → кон „соработувам со мама/тато“.
- Децата уживаат кога споделуваат сеќавања и емоции — тоа создава чувство на блискост и доверба.
Важно е да се нагласи: ова не е трик. Нема манипулација — тоа е промена на перспектива, од борба кон соработка.
Идеи што можете да ги испробате
Наместо „места“, можете да набројувате заедно:
- 3 омилени играчки,
- 5 јадења што ги сака (или не ги сака),
- 3 личности што сте ги сретнале денес,
- 3 работи поради кои денот бил забавен.
Целта е да се создаде нежен моментум — природен премин кон следниот чекор,
без нервоза, без конфликти.
Заклучок
Децата не одбиваат да соработуваат затоа што се тврдоглави — туку затоа што сакаат да се чувствуваат видени, вклучени и сигурни. Наместо броење, кое создава притисок и дистанца, обидете се со поврзување и разговор. Така премините стануваат полесни, а вашата врска со детето — посилна.
