ПИШУВА: Прим. д-р Борислав Гогушевски
оториноларинголог
Повеќе од 80 отсто од децата од предучилишна возраст поминуваат низ најмалку една епизода на секреторен отит, а најзасегната е возрасната група на деца од 3 до 6 годишна возраст. Воспаление на средното уво со излив претставува патолошка состојба на средното уво зад интактно, неоштетено ушно тапанче без симптоми и знаци на акутна инфламација.
Се смета дека во основата на сите воспалителни процеси на ушите кои можат да се јават во тек на животот, особено на хроничните форми, се секреторни отити во раната детска возраст кои не биле детектирани или не биле соодветно третирани.
Постојат повеќе дилеми при дефинирање на третманот на секреторниот отит.
Дилема 1: Дали секогаш може да го дефинираме „нултото време“/времето кога почнува секреторниот отит
Став: Зависи од способноста на родителите или воспитувачите/наставниците да ги забележат слушните проблеми, а многу малку од самите пациенти/децата.
Дилема 2: Конзервативен третман – Wait and see approach/само следење на еволуцијата на заболувањето или активен третман
Став: Зависи од проценката на тежината на резултатите од тријасот дијагностички методи /отомикроскопија, тимпанометрија, аудиометрија/. Активниот конзервативен третман се спроведува според дефинирани прирачници кои ги даваат насоките во третманот и може да се користат антибиотици, антихистаминици, кортикотерапија /системски или локално/, муколитици.
Дилема 3: Времетраење на конзервативниот третман
Став: Според препораките, овој период е 3 – 6 месеци, доколку резултатите во тој период не покажуваат значително подобрување. Но тој секогаш може да варира и зависи од проценката и тежината на резултатите од дијагностичките методи.
И покрај различните мислења операцијата на крајници во хируршкиот третман на секреторниот отит е оправдана кога има јасни индикации за оваа интервенција, но е корисна и за отстранувањето на потенцијалниот извор на инфекции
Хируршки третман
Хируршкиот третман се наметнува во случај нa неуспех на конзервативниот третман и перзистирање на симптомите и наодите. Тој подразбира неколку можни процедури:
- миринготомија и аспирација – засекување или формирање на отвор на ушното тапанче и аспирација/извлекување на секретот од средното уво. Отворот на тапанчето спонтано затвора во период најдолго од 2-3 недели.
Дисфункцијата на Евстахиевата туба е основен механизам за појава на секреторен отит кај децата
- миринготомија, аспирација и пласирање на вентилационо цевче – по реализираната миринготомија и аспирација на местото на отворот на тапанчето се пласира вентилационо цевче кое овозможува прологорана вентилација и дренажа на средното уво. Ова цевче стои на тапанчето 6 – 12 месеци и во најголем број на случаи спонтано се отфрла во надворешниот слушен канал, а истовремено отворот на тапанчето спонтано се затвора. Во мал број на случаи потребно е повторно пласирање на вентилациони цевчиња. Постојат и вентилациони цевчиња за пролонгирана вентилација и дренажа /1-3 години/, а се користат кај потешките случаи или во случаи кога цевчињата за краткотрајна вентилација и дренажа не можат да го санираат процесот.
- oвие интервенции се често надополнети со аденоидектомија – отстранување на третиот крајник или тонзилоаденоидектомија – отстранување на непчаните крајници и третиот крајник.
Дилема 4: Миринготомија или миринготомија со пласирање на вентилационо цевче
Став: Зависи од макроскопска проценка на изливот/секретот од средното уво во текот на интервенцијата и по реализираната миринготомија. Доколку изливот е поредок и пооскуден само миринготомија и аспирација, но ако е погуст или леплив секако треба да се пласира и вентилационо цевче.
Дилема 5: Операција на крајници во хируршкиот третман на секреторниот отит: да или не
Став: И покрај различните мислења таа е оправдана кога има јасни индикации за оваа оперативна интервенција, но е корисна и за отстранувањето на потенцијалниот извор на инфекции.
Дилема 6: Често употребуван збор во прирачниците за третманот е и/или
Став: Ова секако остава простор за тераписки избор и тераписки варијации адаптирани за секој пациент, но дефинирани според резултатите од дијагностичните методи во периодот на иницијалната дијагноза и периодот на следење.
За жал, кај одреден број на случаи поради прикриените симптоми и ненавремената дијагноза, хируршкиот третман се наметнува како првичен избор.
Навремената и прецизна дијагноза на секреторниот отит го зголемува терапискиот простор кој и покрај дадените насоки според дефинирани прирачници треба да биде адаптиран на секој пациент и наодите добиени од дијагностичките процедури. На тој начин значително се намалува ризикот од појава на компликации, ризикот од оштетување на слухот и потешкотии во развој на говорот.
