Словенечкиот клинички психолог Александер Задел истакнува два екстреми во родителството: родители со очекувања кои многу бараат, и премногу заштитнички настроени родители кои долгорочно претставуваат најголема опасност по децата, оти не им дозволуваат да научат да го живеат животот и да се носат со тешки ситуации.
Задел, кој е и директор на Институтот за личен развој, вели дека почетокот на училишната година, драматично ги паничари родителите, додека децата се издржливи и главно училиштето го прифаќаат како факт.
Според него, родителите кои ги сфаќаат децата и нивното школување како личен проект, веројатно ќе бидат анскиозни, оти ги очекува разговори за домашните задачи, учењето, одговорноста, резултатите.
“Денес луѓето се многу повеќе вештачки поврзани отколку некогаш. Под тоа, мислам на поврзаноста на социјалните мрежи, а не на лична поврзаност. Таму се формираат некои општи ставови, уверувања и очекувања за тоа како училиштето, наставниците и децата би требало да изгледаат. На овој начин се губи односот кон индивидуалноста на самото дете, како и кон наставниците и училиштето“, вели Задел.
Според него, денес малку се води сметка за потенцијалот на детето, оти владее мислење дека сите сме способни да постигнеме било што ако доволно тоа го сакаме и даваме се од себе.
“Тоа се огромни глупости“, вели тој и додава дека притисоците на детето во смисол дека на неговиот живот ќе има влијание ако нема најдобра оценка или ако не е најдобро, порано или подоцна ќе се манифестира на детето.
“Затоа се под голем стрес, а не затоа што училиштето многу бара“, вели Задел.
