Анксиозноста е емоција која се карактеризира со чувство на напнатост, загрижени мисли и физички промени како зголемен крвен притисок. Луѓето кои страдаат од анксиозни нарушувања обично имаат повторливи наметливи мисли или грижи и затоа имаат тенденција да избегнуваат одредени ситуации. Ова нарушување може да има и физички симптоми како што се потење, вртоглавица и забрзано чукање на срцето.
Но, освен возрасните, знаци на анксиозност можат да покажат и децата, па затоа е важно родителите да бидат свесни за знаците и навреме да реагираат. Дополнително, ако се свесни дека нивните деца се анксиозни, треба да користат различни методи на дисциплинирање, вели психологот, мајка и едукатор за родителство, Џејми Блох.
„Обидете се да разберете дека вашите деца се соочуваат со анксиозност; тие не се обидуваат намерно да бидат напорни. Децата кои се анксиозни се почувствителни на перцепцијата на закани или стрес. Нивната анксиозност често е вкоренета во недостаток на самодоверба во нивната способност да се носат со чувство на преоптовареност. Поради тоа се почувствителни на чувството на преплавеност кога ги казнуваме“, објаснува Блох.
Значи, казнувањето може да ја зголеми анксиозноста кај децата со додавање дополнителен стрес и страв. „Наместо да се решаваат причините за нивната анксиозност, казнувањето може да ги натера децата да се чувствуваат понесигурно и пострашно, влошувајќи ја нивната емоционална вознемиреност“, вели психологот.
„Вознемирените деца може да одговорат на казнување со избегнување одредени ситуации или однесувања наместо да се соочат со основниот проблем. Ова избегнување може да ги спречи да развијат ефективни стратегии за справување и да научат да управуваат со нивната анксиозност“, објаснува таа.
Според психологот, родителите на анксиозните деца треба да ги применуваат следните дисциплински методи.
1. Бидете нивни емотивен тренер
„Тренерите стојат на страна, обезбедуваат поддршка и насоки, но не ја преминуваат границата и не се мешаат во искуствата за раст.Пружете поддршка со тоа што ќе ги признаете и вреднувате нивните емоционални искуства и бидете безбедно засолниште“, советува Блох.
2. Научете ги децата да ја екстернализираат својата анксиозност
Психологот истакнува: „Помогнете им на децата да ја замислат својата анксиозност како внатрешен воин кој се обидува да помогне, но е премногу заштитнички, или како итар измамник кој се обидува да ги контролира. Поттикнете ги да смислат име за нивната анксиозност и да го користат кога ќе се појави. Екстернализирањето на анксиознота е одлична алатка која им помага на децата да се оттргнат од нивните грижи, наместо да ги гледаат како непроменлив дел од нивната личност.
3. Изградете толеранција на грижа
Способноста на децата да управуваат со анксиозноста е директно поврзана со нивната подготвеност да чувствуваат анксиозност.
„Помогнете им на децата да ја прифатат анксиозноста како нормална емоција која не штити. Научете ги како да се справат со непријатноста од неизвесноста. Тоа значи дека треба да водите со пример. Именувањето на чувството има голема моќ; секогаш ме изненадува колку лимбичкиот систем се смирува кога ќе се именува големото чувство и се признава“, забележува Блох.
4. Фокусирајте се на прифаќање на анксиозноста, а не на нејзино елиминирање
Ова ќе им помогне на децата да научат да ја толерираат и прифаќаат нивната анксиозност. Освен тоа, прифаќањето на анксиозноста може да им помогне и на родителите да се справат со сопствените грижи.
„Не можете целосно да се ослободите од анксиозноста; тоа е дел од универзалните човечки чувства. Можеме да ги научиме децата на стратегии да управуваат со одговорот на нашиот нервен систем на анксиозност, но фокусирањето на елиминацијата може да создаде омраза кон себе и постојани циклуси на анксиозност“, заклучува психологот.
