Постојат лоши родители. Тие се насилни, отсутни или ги запоставуваат своите деца. Но, ако читате написи како овој за воспитување на среќни и успешни деца, голема е веројатноста дека не сте еден од нив. Сепак, можеби и вие се среќавате со одредени потешкотии во воспитувањето, а понекогаш тие се предизвикани од грешки што ги правиме со најдобра намера.
Според мислењето на многу експерти, внимателното следење или дури и прекумерното следење на децата од љубов и грижа може да биде причина за растечкото ниво на анксиозност и беспомошност што преовладува кај децата.
Авторката Девора Хајтнер неодамна во списанието Атлантик изнела силни аргументи против употребата на технологија за следење на децата.
„Во истражување од 2016 година, последен пат кога Истражувачкиот центар Пју го проучувал овој феномен, 61 процент од родителите признале дека ги надгледуваат интернет активностите на нивните деца, а речиси половина рекле дека ги прегледувале пораките на нивните деца или листите на повици“, пишува во извештајот. Едно шокантно истражување покажало дека повеќе од 30 отсто од родителите користат технологија за следење на своите деца откако ќе одат на факултет.
Заменете го надзорот со разговор
Следењето е сеприсутно, но има негативен ефект врз подучувањето на децата, донесувањето добри одлуки и самостојност.
„Следењето на локацијата на вашиот тинејџер може да биде полесно отколку водењето тешки разговори за тоа што очекувате од него кога станува збор за алкохол, секс, дрога и разни други предизвици на тинејџерскиот живот“, истакнува Хајтнер.
„Но, заменувањето на надзорот за разговор ни дава лажно чувство на сигурност и ги остава тинејџерите лошо подготвени за нивната иднина без нас“, предупредува тој.
Исто така, децата не сакаат надзор, што може да биде причина за конфликт.
„Зошто децата би ви кажале нешто ако и онака ќе ги следите? Зарем тинејџерите не заслужуваат да во приватноста развијат свои нови, повозрасни идентитети? Јас сигурно не би сакал моите родители да бидат сведоци на секој мој чекор кон стабилна зрелост“, вели Хајтнер.
Повеќе самостојност значи помалку анксиозност
Резултатот од интензивната форма на надзор, овозможена од технологијата, е нарушена доверба и незрели деца. Исто така, може да доведе до повисоки стапки на анксиозност и депресија.
„Кога не ги испуштаме децата од вид, тие не учат животни вештини и се претвораат во беспомошни и кревки луѓе, целосно неподготвени за светот на возрасните“, велат Камило Ортиз и Леноре Скенази.
Тие додаваат дека „кога возрасен е секогаш присутен, физички или електронски, децата не можат да откријат од што се создадени“.
Од друга страна, кога родителите ги прашуваат децата кои нови предизвици сакаат да ги совладаат и да ги поддржат во остварувањето на овие цели, се зголемува самодовербата и се намалува анксиозноста.
„Статистички гледано, оваа терапија за самостојност делувала подобро од лекови. И побрзо од когнитивно-бихејвиоралната терапија“, тврдат авторите.
