Ако пред детето поставуваме големи очекувања, неговото самопочитување ќе биде ниско, бидејќи нема да може да го оствари она што ние сме го замислиле. Но, исто така, ако не очекуваме од детето којзнае што, тоа нема да сака да се потруди да ги развие и реализира своите потенцијали.
За развој на самопочитувањето кај децата пресудна улога има воспитувањето.
Има многу начини на кои родителите влијаат на развојот на детското самопочитување: како разговарате со детето, на кој начин го фалите или критикувате, на кој начин ги задоволувате и слушате неговите потреби… сето тоа влијае на тоа дали и колку детето ќе верува во себе.
Ова се најчести примери, кога родителите грешат во обраќањето кон детето:
- Не ги задоволуваат потребите на детето на соодветен начин: Не му пружаат љубов и грижа, не одговараат на неговото плачење, на потребата за внимание и галење, или уште полошо кога детето гледа дека родителот повеќе се грижи за помладото или постарото братче или сестриче.
- Ги игнорираат или негираат детските чувства: „Зошто си тажен, треба да се смееш, а ти плачеш“.
- Го понижуваат и исмејуваат детето: “Момчињата не плачат, баш си бебе“, или “Секогаш си трапав, исто си на татко ти (мајка ти)“.
- Го споредуваат детето со други или со себе, а посебно во ситуации во кои ни дететоо не е задоволно од себе: “Јас на твои години…“.
- Го ограничуваат детето со предрасуди: “Девојчињата не играат со автомобили, Момчињата не плачат„.
- Премногу попустливи родители на детето не му даваат насоки, па тоа не знае што смее, а што не смее.
- Кога детето престрого се казнува
- Кога психички, односно емотивно го уценуваат со своите чувства: “Мама/тато ќе биде тажна ако не го направиш тоа“.
- Кога не даваат објаснувања, туку детето го исклучуваат од одлуките и го потценуваат неговото мислење. “Мама така кажа“ или “Тато ќе одлучи, оти он знае што е најдобро“.
