Да се биде родител не значи само да се биде физички присутен покрај детето. Вистинското присуство вклучува емоционална достапност, внимание и способност за препознавање на детските потреби кои не се кажуваат на глас. Отсутното родителство не мора да значи занемарување; тоа често е ненамерна емоционална оддалеченост што произлегува од стрес, исцрпеност и секојдневните обврски.
Експертите ги издвојуваат најчестите форми на однесување што ги карактеризираат емоционално отсутните родители, а можеби дури и тие самите не се свесни дека се такви.
- Физички присутни, а емоционално отсутни
Многумина веруваат дека ако вечерата е послужена, домашната задача е проверена и играчките се собрани, родителот ја исполнува својата улога. Но, емоционалното присуство не се базира на задачи, туку на тоа дали детето се чувствува поврзано и безбедно.
Отсустноста не мора да значи занемарување; тоа често вклучува емоционална дистанца што се јавува несвесно. Во денешниот свет на рокови, екрани и ментален напор, оваа дистанца е лесно да се создаде. Откако ќе почне да се покажува во однесувањето на вашето дете, станува многу видлива.
- Разговори сведени на обврски
Ако единствените разговори со вашето дете се „Дали ја заврши домашната задача?“ и „Изеди ја вечерата додека е топла“, може да укажува на емоционална дистанца. Топлата, секојдневна комуникација што вклучува смеа, прашања и коментари создава блискост. Без неа, комуникацијата изгледа повеќе како список на обврски, а ова може да биде тивок знак на емоционално отсуство од родителот.
- Предоцни реакции на родителот
Ова се однесува на ситуации кога детето прави нешто смешно или креативно, а реакцијата на родителот е одложена или воопшто не постои. Ова може да се должи на замор или други преокупации. Таквото одложување на емоционалниот одговор може да направи детето да се чувствува како да не е забележано.
Ако ова однесување се повторува често, децата на крајот престануваат да сакаат да ги видат реакциите на своите родители и да споделуваат работи со нив. Иако родителот длабоко го сака детето, ако менталниот напор стане поважен од споделената радост, децата на крајот престануваат да ја бараат таа насмевка. Тогаш отсуството станува реално.
- „Квалитетно време“ како повремено решение
Квалитетот е важен, но ако времето поминато заедно стане редок исклучок, како месечна филмска вечер или годишен излет, тогаш тоа повеќе не е поврзаност, туку закажан настан.
Вистинското емоционално присуство се гради во малите, секојдневни моменти: кратки разговори, тишини на вечера, прашување: „Што ти се случи денес?“ Кога родителството зависи исклучиво од големи настани, емоционалната нишка меѓу родителите и децата често се губи.
- Технологијата како замена за обрнување внимание на децата
Во свет полн со екрани, лесно е да се „забавува“ дете со таблет или телевизор додека родителот работи. Но, кога технологијата станува вообичаена замена за интеракција, децата ја доживуваат како отсуство и стануваат емоционално поприврзани за уредите, а не за своите родители. Со текот на времето, екранот го заменува родителот како извор на утеха.
- Занемарени емоционални сигнали
Детето можеби не секогаш се жали отворено; понекогаш тоа е само воздишка, понизок тон на гласот или подолга пауза пред да одговори. Овие мали сигнали бараат внимание. Ако не се забележат, детето може да почне да ги потиснува чувствата и да се чувствува емоционално изолирано. Емоционалното присуство не значи решавање на секој проблем, туку препознавање на овие суптилни сигнали додека сè уште молчат.
