Општеството сѐ повеќе ја препознава важноста на менталното здравје, а одењето на терапија станува сѐ поприфатено. Како што стигмата полека исчезнува, и децата сѐ почесто бараат стручна помош кога се соочуваат со емоционални тешкотии. Но, многу родители се прашуваат – што всушност нивните деца зборуваат за нив на тие сесии?
Според зборовите на психотерапевтите, постојат одредени поплаки кои повторно и повторно се појавуваат во терапевтскиот процес. Еве дел од најчестите теми:
- Чувство дека родителите ги осудуваат поради изборите што ги прават
Психологот д-р Алин Золдброд објаснува дека многу млади се чувствуваат отфрлено кога родителите ги критикуваат нивните животни одлуки или им ги наметнуваат своите амбиции.
„Често децата избираат професија само затоа што тоа го сакале нивните родители“, вели Золдброд. Таа се присетува на пациент, познат уролог, кој на свои доцни четириесет години ја напуштил успешната кариера кога сфатил дека тоа никогаш не била негова желба, туку сон на неговите родители. „Се врати на уметничко училиште, иако ги загуби сите привилегии што дотогаш ги имаше“, раскажува таа.
- Чувство дека родителите се премногу контролирачки
Според терапевтката д-р Глорија Брејм, возрасни деца често ги поврзуваат своите несигурности со претераната контрола во детството.
„Навистина често слушам поплаки за мајки кои остануваат премногу вклучени во животите на децата и откако тие ќе пораснат“, објаснува д-р Брејм.
Татковците, пак, најчесто се опишуваат како емоционално или физички отсутни, авторитарни и без емпатија. Ваквиот стил на воспитување, додава таа, често води до тешкотии со носење одлуки и ниска самодоверба во зрелоста.
- Чувство на занемарување
Д-р Брејм вели дека многу клиенти истовремено чувствуваат дека биле и контролирани и занемарени. Родителите им посветувале малку емоционално внимание, не ги слушале вистински или ги омаловажувале нивните чувства.
„Некои пораснале како деца што сами си ги минувале деновите без надзор, а потоа, во присуство на родителите, биле опкружени со правила и критики“, објаснува таа.
Денес, оваа динамика често се гледа кај родители кои физички се присутни, но емоционално отсутни поради постојаното користење на мобилни телефони. Терапевтката истакнува дека е важно клиентите да добијат потврда дека нивните потреби биле реални и важни – дури и ако нивните родители не знаеле како да ги препознаат.
Кога овие искуства се споделуваат отворено, се создава простор за подлабоко разбирање и за создавање поздрави односи.
