Одржувањето здрава рамнотежа помеѓу поддршката и независноста е од клучно значење во односот меѓу родителите и возрасните деца. Кога родителот не поставува јасни граници, лесно може да се случи да се чувствува исцрпен, финансиски преоптоварен или емотивно исцрпен од постојано преземање на обврски кои не се негови. Иако е природно да сакате да помогнете, преголемата попустливост може да го спречи детето да развие самостојност и одговорност.
Терапевтот и психолог Џефри Бернштајн споделува две клучни граници кои им помагаат на родителите да ја вратат контролата врз нивните животи, а истовремено ги поттикнуваат децата да станат понезависни.
Поставување финансиски граници
„Родителот може да се чувствува под притисок постојано да му помага на детето со финансиски тешкотии, но ако оваа помош стане правило наместо исклучок, детето може да се потпре на родителот наместо да ги развива сопствените вештини за управување со пари. Наместо автоматски да дава пари, корисно е јасно да се каже: „Те сакам, но плаќањето на сметките не е моја одговорност. Ако одлучам да ти помогнам, тоа ќе биде моја одлука, а не обврска“, истакнува Бернштајн.
Иако детето на почетокот може да реагира луто или разочарано, долгорочно ќе научи како самостојно да управува со своите финансии и да преземе одговорност за своите трошоци.
Поставување емоционални граници
“Родителот може да се чувствува должен секогаш да слуша и да ги решава проблемите на своето дете, но тоа може да доведе до емоционална исцрпеност. Наместо да биде постојана емоционална поддршка која го презема товарот на сите проблеми, родителот може да каже: “Јас сум тука да те поддржам, но управувањето со твоите емоции не е моја одговорност. Како и кога ќе дадам поддршка е моја одлука”. „Иако детето на почетокот може да биде повредено, со текот на времето ќе развие емоционална отпорност и способност да ги решава сопствените проблеми“, објаснува терапевтот.
Сепак, тој додава дека, во ситуации кога детето има сериозно ментално растројство што го отежнува функционирањето, може да биде потребна дополнителна поддршка.
„Но, дури и тогаш, поставувањето граници и охрабрувањето на детето да преземе што е можно поголема одговорност за своето здравје останува од клучно значење. Вклучувањето на стручна помош, заедницата и достапните ресурси може да обезбедат подобро решение без родителот да ја преземе улогата на единствена поддршка“, објаснува тој.
“Кога родителите ќе направат чекор назад, возрасните деца добиваат можност да направат чекор напред. А кога го прават тоа, тие често откриваат чувство на компетентност и самодоверба што не ни знаеле дека ги имаат”, заклучува Бернштајн.
