Освен возрасните, и децата можат да покажуваат знаци на анксиозност. Според Американската психолошка асоцијација, анксиозноста е емоција која се карактеризира со чувство на напнатост, загрижувачки мисли и физички промени, како што е зголемен крвен притисок. Луѓето кои страдаат од анксиозни нарушувања обично имаат повторувачки наметливи мисли или грижи и затоа имаат тенденција да избегнуваат одредени ситуации.
Кога станува збор за анксиозност кај децата, важно е родителите да го признаат стравот или грижата на нивното дете и да им дадат до знаење дека повеќето деца понекогаш се чувствуваат вознемирени. Меѓутоа, понекогаш одредени фрази може да ја влошат ситуацијата. Психологот Рене Џаин, кој е специјализиран за развој на вештини за издржливост кај возрасните и децата, открива за кои фрази станува збор.
1. „Верувај ми, се ќе биде во ред“.
„Реакцијата на стрес е вграден во нашиот нервен систем како заштитен механизам дизајниран да предизвика реакција на борба или бегство на заканите. Анксиозноста го имитира овој одговор. Значи, кога сте вознемирени, брз проток на хемикалии се ослободува во телото заради преживување. Поради тоа е тешко јасно да се размислува, и последично да се верува на овие зборови“, објаснува Џаин.
Таа советува прво да „одговориме на нивниот нервен систем“.
„Помогнете им да се смират со длабоко дишење. Ова може да ги префрли умот и телото од режим на борба или бегање во начин на одмор и смиреност“, истакнува таа.
2. „Немаш од што да се плашиш“.
Анксиозноста предизвикува аларм за страв во умовите и телата на децата, вели Џаин. „Тоа е лажна тревога, но се чувствува многу реално. Тој аларм е за заштита; вашите деца чувствуваат „стрес“ или „страв“ за да преживеат“, тврди психологот.
Таа истакнува дека е важно прво да се потврдат емоциите на детето. Таа наведува пример: „Можетеда кажете: „Гледам дека се плашиш. И јас претходно сум се плашела и знам какво е чувството“.
3. „Ќе ти ги набројам сите причини зошто не треба да се грижиш“.
„Една последица од одговорот на анксиозноста е тоа што префронталниот кортекс – пологичниот дел од мозокот – се става на чекање, додека емотивниот дел од мозокот ја презема контролата“, објаснува психологот. Таа советува да се обидеме да го смириме детскиот нервен систем со вежба за визуелизација.
“Замолете ги вашите деца да замислат мирно, тивко место. Замолете ги да вдишат и издишат на удобен начин и да ви го опишат местото. Штом ќе се смират, разговарајте за идејата дека чувствата не се нужно факти”, заклучува Џаин.
