Родителите честопати, со најдобри намери, се обидуваат да ги заштитат своите деца од болка, разочарување и грешки. Кога детето плаче, е фрустрирано или чувствува дека нешто не е во ред, природната реакција е да се вмеша и да се обиде да го реши проблемот. Тоа доаѓа од љубовта и желбата сè да биде во ред. Сепак, терапевтот и психолог Џефри Бернштајн истакнува дека таков пристап не секогаш води до чувство на сигурност кај детето.
„Една родителска навика која одново се појавува во семејствата е инстинктот и потребата сè веднаш да се „поправи“. Иако потребата на родителите да понудат решение е разбирлива, децата честопати всушност не бараат решение – тие бараат разбирање. Кога родителите веднаш нудат совет, преземаат одговорност или ги минимизираат емоциите на детето, тоа може да се чувствува отфрлено, нечуено или некомпетентно. Понекогаш само присуството е доволно“, вели Бернштајн.
Примери од секојдневниот живот покажуваат како децата од различни возрасти не бараат решение за ситуацијата, туку емоционална поддршка. Без разлика дали станува збор за скршени играчки, чувство на осаменост во училиште или страв од неуспех, децата првенствено сакаат некој да ги слуша, да ги признае нивните чувства и да верува во нивната способност да се справат со предизвиците.
Вистинската моќ на родителството лежи во присуството.
„Дури и во моменти на лутина или повлекување, она што им е најпотребно честопати не е решение, туку тивок простор и некој што ќе ги пречека со разбирање“, објаснува терапевтот.
Наместо брзи решенија, родителите можат да понудат смиреност, тишина и верба во силата на своето дете. „Пораките како „Гледам дека се мачиш“, „Тука сум кога ќе бидеш подготвен/а“ или „Верувам во тебе“ имаат подалекусежен ефект од готовите решенија. Кога детето се чувствува слушнато и почитувано, тоа развива самодоверба и внатрешна отпорност“, забележува Бернштајн.
Инстинктот да се поправи сè доаѓа од љубовта, но вистинската моќ на родителството лежи во присуството.
„Затоа, следниот пат кога ќе почувствувате дека сакате веднаш да дадете одговор, застанете, земете здив и запомнете: поврзаноста е на прво место. Секогаш“, заклучува терапевтот.
