Тишината не е секогаш злато, иако тоа многу често се вели кај нашиот народ. Меѓутоа, особено кога сте родител, ова не е точно, а експертите предупредуваат дека молчењето, односно игнорирањето на детето е можеби и најлошата казна за децата.
„Ако целта на тишината е казнување, дистанцирање или докажување на детето, или ако е тоа обид да се поправи однесувањето на некој начин, тогаш не, тоа веројатно не е најдобриот пристап“, вели лиценцираниот терапевт Кир Гејнс.
Детскиот психолог Барбара Гринберг истакнува дека молчењето кога сте лути за нешто е „една од најлошите видови казна затоа што практично му порачувате на детето „Не ме интересираш, не си ни вреден да разговарам со тебе или да те гледам“, а тоа кај нив предизвикува чувство на срам“.
Таа истакнува дека на овој начин го учите и детето да, кога ќе се соочи со некој конфликт со некого, едноставно треба да се ослободи од него.
Во продолжение откријте зошто комуникацијата, а не тишината, е сепак подобар избор кога сте лути на дете.
Детето можеби не разбира зошто го игнорирате
„Кога ги казнувате децата со тишина, малку преценувате дека тие ќе разберат зошто го правите тоа“, вели Гејнс, објаснувајќи дека со тоа што не комуницирате јасно, вашето дете е оставено само да го сфати вашето однесување. „Значи, веројатно нема да ја разбере лекцијата што се обидувате да го научите“.
Дополнително, таа додава дека понекогаш, кога децата не се однесуваат убаво, тие го прават тоа затоа што „очајно им е потребна блискост“. Ако реагирате на тоа со тишина, вели Грин, им нудите токму спротивното – дистанца. „А тоа, во главата на детето, е многу болна работа со која мора да се соочи“, додава Гејнс.
Без комуникација, не можете да го разберете однесувањето на детето
Секако, вашето дете не покажува јасна и директна желба за блискост кога прави неред или ја треснува вратата. Но, вие, како возрасен, треба да се обидете со јасна комуникација, а не со тишина.
„Дајте му на детето многу простор да објасни работи, бидејќи е важно да се разбере неговата мотивација за нешто што е проблематично“, вели Гринберг. Оваа отворена размена на информации не само што ќе ви помогне да разберете што се случува со вашето дете, туку ќе му даде и можност да размисли за своето однесување. „Понекогаш само им даваме последици, но не им дозволуваме да размислуваат за тоа“, вели таа. Разговорот може да ви даде шанса и на двајцата да го обработите тоа, додава таа.
Што наместо тишина кога сте лути?
Гејнс вели дека многу подобар пристап е да ја „тргнете фасадата на суперхерој“ и едноставно да бидете отворени за тоа што ве налутило или натажило. На овој начин, ќе му дадете на детето здрав пример за однесување и нема да го ставите во ситуација каде што само треба да претпостави зошто се чувствувате лошо.
