Телесното дисморфно нарушување е психолошка состојба која ги тера луѓето да веруваат дека одредени делови од нивното тело се грди. Тие често поминуваат часови и часови фокусирајќи се на она што не е во ред со нивното тело и обидувајќи се различни работи да го поправат. Тие се фокусираат на недостатоци кои другите честопати не ги ни забележуваат. Ова нарушување е најчесто кај тинејџерите и не треба да се сфаќа несериозно.
Ова нарушување треба да се лекува
Децата со ова нарушување многу се фокусираат на она што не им се допаѓа на нивното тело и тоа често на специфични делови како што се формата на носот, мозолчињата, големината на нивните уши или раце. Овие фиксации ги прават постојано загрижени и имаат потреба често да го проверуваат својот изглед во огледало или со камера на мобилен телефон за евентуално да поправат нешто.
Понекогаш нарушувањето е толку изразено кај децата што чувствуваат потреба да се кријат од другите, да носат големи количества шминка, да ставаат капи или широка облека за да ги прикријат деловите од кои не се задоволни. Некои деца избегнуваат да се гледаат во огледало.
Сè уште не е сосема јасно како доаѓа до ова нарушување, но експертите веруваат дека гените секако играат улога и дека нарушувањето често е наследно. Ниското ниво на серотонин може да ги објасни симптомите, како и промените во мозокот кои можат да бидат поврзани со развојот на нарушувањето кај овие деца. Важно е да се нагласи дека родителот и детето немаат никаква врска со појавата на ова нарушување и дека тоа е психолошка состојба која треба да се лекува.
Бидете поддршка
Потребна е психолошка анализа за да се потврди нарушувањето, а еден од најчестите пристапи за третман е когнитивната бихејвиорална терапија, која им помага на децата помалку да се фокусираат на недостатоците и тешките мисли за нивните тела. Понекогаш, покрај психолошката терапија, потребно е да се воведат и лекови кои ќе го зголемат серотонинот.
Мислите и грижите кои го напаѓаат детето со ова нарушување црпат многу енергија и често ја одземаат можноста за дружење со пријателите и секојдневните активности.
Доколку се сомневате дека вашето дете го има ова нарушување, закажете преглед кај психолог за да се утврди дијагнозата. Погрижете се детето редовно да зема лекови и да оди на терапија. Разговарајте со терапевт и дознајте како треба да реагирате во ситуации кога вашето дете ќе ве праша нешто за неговиот изглед. Разговарајте со детето и слушајте го. Поддржете го и бидете трпеливи бидејќи процесот на лекување е често предизвикувачки и долг.
