Кога вашето дете доживува напад на лутина, како реагирате? Почнувате ли да викате, молчите или попуштате под притисок? Ако се пронаоѓате во овие ситуации, не сте сами. Справувањето со детската лутина или популарно наречени тантруми е еден од најтешките предизвици во родителството. Иако инстинктивните реакции се разбирливи, тие често само ја влошуваат ситуацијата. Викањето и попуштањето можат несвесно да му испратат порака на детето дека преку нападите може да добие што сака, наместо да научи како да се справи со своите емоции.
Добрата вест е дека со малку вежба можете да научите како да го задржите контролата над себе и притоа да му помогнете на детето да управува со своите чувства.
Лутината често е знак за нешто подлабоко
Лутината кај децата најчесто не е основна емоција. Позади неа често се крие тага, страв, срам или фрустрација. Таа е само „штит“ со кој детето се обидува да се заштити. Наместо да ја сфатите како напад врз вас, обидете се да ја препознаете како сигнал дека нешто не е во ред. Тоа е првиот чекор кон подобра комуникација.
Седум работи што треба да ги избегнувате кога детето е лутo:
- Не му се приближувајте премногу блиску. Кога детето е вознемирено, неговото тело е под стрес. Влегувањето во неговиот личен простор може да ја зголеми реакцијата. Ако никој не е во опасност, подобро е да се повлечете и да му дадете простор да се смири.
- Не реагирајте емоционално. Ако вие го кренете тонот или се лутите, тоа само ќе ја зголеми вознемиреноста. Обидете се да останете смирени. Вдишете длабоко и ако треба излезете од собата. Вашето мирно однесување е најдобар пример за детето како да се справува со емоции.
- Не ги намалувајте чувствата на детето. Тоа има право да биде лутo или разочарано. Наместо критика, признајте ги неговите чувства со зборови како: „Разбирам дека си лут.“ Проблемот не е во самата лутина, туку во однесувањето што произлегува од неа.
- Не обидувајте се да разговарате среде нападот. Кога детето е во емоционален налет, не може да ве слушне или разбере. Мирно кажете: „Видувам дека си вознемирен. Ќе разговараме кога ќе се смириме.“ Тогаш има поголема шанса да ве разбере.
- Не казнувајте во пикот на моментот. Не донесувајте одлуки кога сте вознемирени. Казните дадени во афект предизвикуваат отпор и ја влошуваат врската. Кога состојбата ќе се смири, проценете дали и какви последици се потребни.
- Почекајте да помине нападот пред да разговарате. Кога детето ќе се смири, обидете се да дознаете што го предизвикало. Прашајте го мирно: „Беше ли тажен поради нешто што се случи во училиште?“ Слушајте без да го прекинувате. На тој начин ќе го научите дека е во ред да зборува за своите чувства.
- Не заборавајте на долгорочната цел. Целта не е само да се запре нападот, туку да се научи детето како здраво да управува со своите емоции. Секоја тешка ситуација е можност за учење. Кога ќе се смири ситуацијата, разговарајте како следниот пат може поинаку да реагира.
