Воспитувањето и семејството имаат пресудна улога во развојот на самопочитување кај децата.
Постојат многу начини на кои родителите влијаат на развојот на детското самопочитување и тоа: како разговарате со детето, на кој начин го фалите или критикувате, на кој начин ги задоволувате и слушате неговите потреби. Сето ова влијае на тоа дали и колку детето ќе верува во себе.
Ова се најчести примери, кога родителите грешат во обраќањето кон детето:
Не ги задоволуваат потребите на детето на соодветен начин: Не му пружаат љубов и грижа, не одговараат на неговото плачење, на потребата за внимание и галење, или уште полошо кога детето гледа дека родителот повеќе се грижи за помладото или постарото братче или сестриче.
- Ги игнорираат или негираат детските чувства: „Зошто си тажен, треба да се смееш, а ти плачеш“.
- Го понижуваат и исмејуваат детето: “Момчињата не плачат, баш си бебе“, или “Секогаш си трапав, исто си на татко ти (мајка ти)“.
- Го споредуваат детето со други или со себе, а посебно во ситуации во кои ни детето не е задоволно од себе: “Јас на твои години…“.
- Го ограничуваат детето со предрасуди: “Девојчињата не играа со автомобили, Момчињата не плачат„.
- Премногу попустливи родители на детето не му даваат насоки, па тоа не знае што смее, а што не смее.
- Кога детето престрого се казнува
- Кога психички, односно емотивно го уценуваат со своите чувства: “Мама/татако ќе биде тажна ако не го направиш тоа“.
- Кога не даваат објаснувања, туку детето го исклучуваат од одлуките и го потценуваат неговото мислење. “Мама така кажа“ или “Тато ќе одлучи, оти тој знае што е најдобро“.
