Но, според психотерапевтите, тенка е границата во “боењето на вистината“ и ублажувањето од една страна, и лажењето од друга.
“Лажењето е неприфатливо и секако неисплатливо, а често и контрапродуктивно во воспитувањето. Децата, особено оние на возраст над 3 години ја увидуваат разликата помеѓу вистината и лагата. Доколку се изигра довербата кај детето, тоа станува недоверливо и со тек на време ја губи довербата во родителите, а со растењето, тој став го пренесува на светот околу себе, што развива несигурност кај децата. Детето чувствува дека живее во несигурност, а тогаш и самото развива лажење како прифатлив начин на комуникација“, истакнуваат психотерапевтите.
Тие ги советуваат родителите да најдат начин на детето да му ја кажат “обоената“ вистина или да се договорат да го наградат детето за вложениот труд и напор да се однесува зрело во некои животни ситуации, како што е одењето на забар или примањето инјекција.
“Не е лесно секогаш да се биде директен и искрен со детето, оти тоа често не е во состојба да разбере многу ситуации и рационално да управува со своето однесување. Затоа, сите лаги кои не го повредуваат детето и не прават никаква штета, а допринесуваат тоа да се чувствува безбедно и смирено, може да бидат дозволени. Некое трауматично случување треба да му се објасни на детето на начин прифатлив за него. Но, никако не е пожелно на децата да им се ветува нешто за кое однапред сме сигурни дека нема да можеме да го исполниме. Таквите залудни ветувања не се добри. Рамката во која лагите се дозволени, е секогаш таква да се гледа благостостојбата на детето“, сметаат психотерапевтите.
