Повеќето луѓе не се сеќаваат на своето рано детство, до три-четири години. Всушност, малкумина може да се сетат на многу работи до возраст од дури седум години. Кога и се обидуваме да се присетиме на случка од најраното детство, најчесто не ни е јасно дали на нешто навистина се сеќаваме или се работи за тоа дека само дополнително сме креирале слики во главата базирани на она кое сме го чуле или сме го виделе на фотографии.
А, зошто е тоа така? Тој феномен се нарекува “детска амнезија“, а на психолозите денес, по децении проучување, не им е јасно за што точно се работи.
На прв поглед може да се чини дека кај многу малите деца меморијата не е развиена како кај возрасните. Но, бебе од шест месеци е способно да формира краткорочни сеќавања кои траат неколку минути и долгорочни на кои се сеќаваат со недели, па и месеци подоцна.
Стручњаците велат дека мемориската способност созрева до адолесценцијата и тоа би можело да биде најреалното објаснување за детската амнезија. На развојот на помнењето влијаат неколку делови на мозокот, вклучувајќи ги оние за формирање, одржување и враќање на меморијата.
Постои уште еден фактор во развојот на сеќавањата кај многу малите деца. Односно дали, кога нешто се случило, почнале да зборуваат или не. Стручњаците тврдат дека децата кои почнале да зборуваат, подобро ги помнат случувањата бидејќи ги вербализираат.
