Повеќето родители со тек на време сфаќаат една сурова вистина: без разлика колку се силни нашите уверувања и колку длабоко ги сакаме децата, секојдневната реалност знае да нè скрши. Замор од работа, домашни обврски, грижа околу децата, постојана врева, поместување на граници – сето тоа, порано или подоцна, доведува до експлозија дури и кај најтрпеливиот родител.
А потоа доаѓа чувството на вина. По викањето, се чувствуваме лошо, засрамено, си ветуваме дека „повеќе никогаш нема да викнеме“. Но тие ветувања често траат кратко.
Важно е да знаете нешто: не сте сами. Истражувањата покажуваат дека речиси сите родители барем еднаш биле во иста ваква ситуација. Добрата вест е дека викањето може да се намали – и дури да се прекине – ако научиме што навистина се случува во тие моменти.
Кога ќе почувствувате дека ќе викнете, застанете и обидете се да обрнете внимание на три нешта: што мислите, што чувствувате и што правите.
- Препознајте ги автоматските мисли
Пред да го покачиме тонот, низ нашата глава минуваат брзи, автоматски мисли – често остри, обвинителни и полни со гнев. Тие мисли го хранат бесот.
Најчести примери:
- „Пак плачеш? Не можам веќе!“
- „Како се осмелуваш да фрлаш храна?“
- „Не ми даваш ни минута мир!“
- „Ова е најлошото нешто што може да се случи!“
- „Толку сум лута што ќе експлодирам.“
- „Сè е моја вина.“
- „Ќе ти покажам последици, јас сум родител!“
👉 Пробајте го ова:
Замислете ги овие мисли како возови што минуваат низ вашата глава. Не влегувајте во нив. Само набљудувајте ги и пуштете ги да поминат. Колку повеќе ги препознавате, толку помала моќ ќе имаат над вас.
- Почувствувајте ги емоциите – не ги потиснувајте
Повеќето од нас никогаш не научиле како навистина да ги почувствуваат своите емоции. Наместо тоа, сме научени да се „смириме“, да се одвлечеме или да го потиснеме гневот. Но, потиснатите чувства не исчезнуваат – тие се акумулираат.
Наместо да го оттурнувате гневот, дозволете си да го почувствувате.
👉 Пробајте го ова:
Кога ќе почувствувате дека ќе викате, забележете каде во телото се јавува гневот:
„Сега чувствувам стегнатост во градите“ или „Имам јазол во стомакот“.
Самото именување на чувството често го намалува неговиот интензитет.
- Не правете ништо – и тоа е избор
Кога ќе станете свесни за мислите и емоциите, доаѓа најмоќниот чекор: да не реагирате веднаш. Да не викате. Да не објаснувате. Да не казнувате.
Само да бидете присутни со чувството – без акција.
👉 Пробајте го ова:
Следниот пат кога нешто ќе ве разлути, препознајте ги мислите, признајте си дека сте лути и… не правете ништо неколку секунди. Во таа пауза има огромна моќ. Таа пауза е разликата меѓу викање и свесно родителство.
Викањето не значи дека сте лош родител. Тоа значи дека сте човек под притисок. Со малку свесност, вежба и трпение – кон децата, но и кон себе – можно е да се прекине овој круг.
И тоа е една од најголемите победи во родителството.
