Понекогаш децата не се подготвени отворено да зборуваат за она што ги мачи, а поставувањето директни прашања често не ги носи посакуваните одговори. Наместо да се форсира разговор, психијатарот Кандида Финк препорачува три стратегии кои можат да ја подобрат комуникацијата и да ги зголемат шансите децата искрено да ги споделат своите мисли и чувства.
- Чести можности за разговор
„Наместо да инсистирате на разговор во одреден момент, важно е да создадете природни можности за комуникација. Ова може да значи поминување време во иста просторија без наметнување на разговор – на пример, додека вашето дете учи или е на телефон, можете да седите во близина и да правите нешто свое“, истакнува Финк.
Неформалните интеракции, како што се нудење ужина или коментирање на нешто што детето го споменува, може да создадат простор за спонтан разговор. „Автомобилот е исто така идеално место за разговор бидејќи не бара директен контакт со очите, што често им олеснува на децата да ги изразат своите мисли. Ако детето не одговори веднаш, едноставно останете присутни и продолжете да давате можности за разговор“, додава таа.
- Индиректна комуникација
Поставувањето директни прашања, како „Како беше училиште? или „Дали ја заврши домашната задача?“, честопати не води до подлабок разговор. Наместо тоа, подобро е да покажете интерес за хобито и активностите на вашето дете, како што се музиката, видео игрите или социјалните мрежи.
Финк вели: „Зборувањето за време на заедничките активности, како готвење, поправање работи низ куќата или шетање со кучето, може да го намали притисокот и да овозможи поприродно споделување на мислите. Споделувањето на секојдневните моменти, дури и додека ги извршувате домашните работи, може да создаде чувство на поврзување и отворете простор за искрени разговори“.
- Без осудување или претерана реакција
Кога детето конечно ќе сподели нешто неочекувано, важно е да останете смирени.
“Реакцијата на родителот може значително да влијае дали детето ќе се чувствува безбедно споделувајќи ги своите мисли во иднина. Ако сте изненадени или загрижени, обидете се да не го покажете тоа веднаш – важно е детето да се чувствува слушнато, а не судено. Ова не значи дека не можете да ги изразите нивните чувства подоцна, но одложувањето на емоционалниот одговор помага да се одржи отворена комуникација Ако детето чувствува дека нема да биде осудено или шокирано, поверојатно е дека ќе биде искрено во иднина“, објаснува психијатарот.
Значи, слушањето на децата не значи само одговарање на нивните прашања – клучот е да се создаде простор каде што тие се чувствуваат безбедно и слободно да се изразат.
„Присуството, индиректната комуникација и смиреноста во реакциите помагаат да се изгради доверба и да се отвори детето за разговор. Наместо да се форсира комуникацијата, често е доволно едноставно да се биде таму и да се слуша“, заклучува Финк.
