Генерациите стануваат се послаби, секоја година. Ова го забележаа и над 800 наставници што ги анкетиравме пред осум години, тврди д-р Ранко Рајовиќ, специјалист по интерна медицина и магистер по неврофизиологија, автор на познатата НТЦ-програма за учење и основач на МЕНСА Југославија, а денес Србија.
Проблемот што го имаат денешните деца, а ние како деца сме го немале е хипервниманието. „Децата учат пет, шест минути и не можат да продолжат, мора да направат пауза. По паузата, повторно истото. А кога ќе им дадете видео игра, така можат и два часа“, вели д-р Рајовиќ
Мора да смениме нешто. Првиот проблем се новите технологии. Д-р Рајовиќ вели дека не може детето да минува три часа пред екранот и развојно да биде на нивото што се очекува за неговата возраст. Друг проблем е недостатокот на движење.
„Дете од шест или седум години треба дневно да помине 15 до 20 километри. Толку сме поминувале ние кога сме биле деца. Кое дете во градот поминува барем 2-3 километри? А мозокот се развива токму преку движењето“, вели д-р Рајовиќ, нагласувајќи дека покрај овие две причини – вишок време пред екраните и недостаток на движење, има и други, но овие две во суштина се најголемите „виновници“ што нашите генерации секоја година, на сите полиња, стануваат се послаби.
Д-р Рајовиќ тврди дека онлајн наставата е „нужно зло“. „Ако има голем број заразени децата мора да бидат онлајн, и тоа е така како што е. Но, овој тренд постои многу пред епидемијата“, тврди д-р Ранко Рајовиќ.
Тој апелира до родителите да ги носат своите деца во шуми и паркови, да им дозволат да се качуваат на дрвата и да си играат како што сме правеле ние кога сме биле деца. Тој додава дека на детето не му требаат сто активности, туку парк, шума и распуст на село.
Мораме да ги учиме децата да размислуваат. Тоа е единствената подготовка за иднината. Тие поминуваат пет часа дневно на училиште и за тоа време не би требало да ги учат работите напамет, туку да учат да размислуваат. А за да го направат тоа, мора да се движат
„Мораме да ги учиме децата да размислуваат. Тоа е единствената подготовка за иднината. Тие поминуваат пет часа дневно на училиште и за тоа време не би требало да ги учат работите напамет, туку да учат да размислуваат. А за да го направат тоа, мора да се движат. Тука е важна улогата и на градинките и на училиштата и на родителите. На сите нас“, објаснува д-р Рајовиќ.
Д-р Рајовиќ напоменува дека проблемот што го имаат денешните деца, а ние како деца сме го немале – е хипервниманието.
„Децата учат пет, шест минути и не можат да продолжат, мора да направат пауза. По паузата, повторно истото. А кога ќе им дадете видео игра, така можат и два часа. Ние имаме длабоко внимание и можеме да учиме два или три часа. Децата денес тоа не можат да го направат“.
На прашањето како да го смениме тоа, Рајовиќ вели дека клучот е во нас, родителите и времето што го поминуваме со децата. Тој советува уште од најрана возраст да вклучите друштвени игри. Најпрво, „Не лути се, човече“, а кога детето ќе научи да брои – карти или шах.
„Мораме да го учиме детето да совлада нешто со својот мозок, а не да му даваме видео игра во која 1000 слики се менуваат и детето тоа го следи. Тоа не е природно“.
А што ако детето е веќе тинејџер, како можеме да го смениме тоа? Мораме многу да разговараме, вели д-р Рајовиќ, да бараме нови методи.
„…Сепак, полесно е порано и на време да се насочат децата кон физички активности и да се тргнат од виртуелниот свет. Ако се веќе во тинејџерски години, тоа е потешко, но не и невозможно. Потребна е многу зборување и трпение за да им покажете дека има нешто и надвор од виртуелниот свет“, тврди д-р Рајовиќ.
Тој додава и дека децата кои се премногу фокусирани на виртуелниот свет се агресивни, несигурни и не можат да учат, поради што се јавува двоен проблем. (Зелена учионица)
ПРОЧИТАЈТЕ И…
