Како што возрасните можат да минуваат низ тешки моменти во животот, така можат и децата.
Во интервју за британски „Мирор“, детскиот психолог Сем Вас изјави дека нема причина за паника доколку забележите дека на вашето малечко му е потребна помош. Професорот, кој е експерт за детски стрес и внимание, тврди дека постојат два начина на кои ќе знаете дека нешто не е во ред со вашето дете.
Интернализацијата е сосема спротивна шема. Таквото дете навидум нема да покажува никакви потешкотии, но всушност проблемите ќе ги натрупува во себе. Родителите можат да го препознаат ова ако детето стане помалку комуникативно, ако прави помалку врева и често се одвојува. Таквото дете потешко ќе се отвори
„Тоа доста се разликува од дете до дете, но како психолози склони сме да откриеме дека нешто не е во ред на два начина. Првиот е кога ќе забележиме дека детето се однесува хаотично. Нешто лошо му се случува внатре, па потоа го удира братчето, сестричката или врсниците, бесно трча и крши и фрла работи. Тоа го нарекуваме екстернализирачко однесување“, рече тој.
Кога станува збор за интернализирано однесување, знаците потешко се забележуваат, па професорот Вас апелира до родителите да се потрудат да ги препознаат.
„Интернализацијата е сосема спротивна шема. Таквото дете навидум нема да покажува никакви потешкотии, но всушност проблемите ќе ги натрупува во себе. Родителите можат да го препознаат ова ако детето стане помалку комуникативно, ако прави помалку врева и често се одвојува. Таквото дете потешко ќе се отвори“, додаде тој.
Што треба да направите ако забележите дека вашето дете покажува некои од овие знаци?
Според професорот, најголемата грешка што можете да ја направите е да му кажете на вашето дете да не се однесува како што се однесува или да не го чувствува тоа што го чувствува, без разлика дали станува збор за екстернализирано или интернализирано однесување.
„Инхибирањето на емоциите не делува на возрасните, па ни на децата. Не можете да му кажете на некој да ги поништи своите емоции“, продолжува Вас, сугерирајќи наместо тоа да му објасните на детето какви емоции доживува.
„Тоа е нешто за кое децата не учат во училиштата, а би требало. Децата не се свесни што чувствуваат, па не можат ни да го опишат тоа. Како што им опишувате што чувствуваат, стекнуваат самосвест за тоа што се емоциите со кои се справуваат. Како родител не би го осудувал детето, туку би го кажал она што мислам дека моето дете го чувствува, а потоа би му помогнал подобро да разбере и да научи какви се неговите емоции“, заклучи тој.
