Родителите често сакаат да ги заштитат своите деца од болка, неуспех и разочарување. Но, понекогаш токму тие добри намери може да имаат спротивен ефект. Претераната грижа, прекумерната контрола или недостатокот од простор за самостојност може сериозно да ја нарушат детската отпорност и вербата во сопствените способности.
Стручњаците истакнуваат дека начинот на кој родителите реагираат на грешките и емоциите на детето има долгорочно влијание врз неговото самопочитување и самодоверба.
Во продолжение следуваат најчестите родителски навики што – иако често доаѓаат од љубов – може да го ослабнат детето наместо да го зајакнат.
- Претерана заштита
Кога родителите се обидуваат да ја спречат секоја можна тешкотија, децата немаат можност да научат како да се справуваат со предизвици. Психолозите предупредуваат дека таквиот пристап создава несигурност и зависност од другите.
Децата кои никогаш не доживуваат неуспех, често развиваат страв од грешки и со тек на време избегнуваат ситуации каде би можеле да згрешат, наместо да ризикуваат и учат.
- Постојана критика и споредување
Кога детето постојано се споредува со други или добива критики наместо поддршка, тоа почнува да верува дека не е доволно добро.
Наместо да се нагласува што не направило како што треба, стручњаците советуваат фокусирање на трудот и напредокот – така се гради внатрешна мотивација и здраво самопочитување.
- Решавање проблеми наместо детето
Родителите што секогаш „спасуваат“ и решаваат сè за детето, всушност му ја одземаат можноста да научи од сопствените грешки.
Децата треба да имаат простор да донесуваат одлуки, да прават грешки и да учат од последиците. Само така ќе развијат одговорност и самодоверба во сопствените способности.
Кога родителот презема сè, детето не учи да се потпре на себе – и не ја препознава сопствената сила.
- Игнорирање на емоциите
Фрази како „немој да плачеш“ или „не е тоа ништо страшно“ можат да звучат како утеха, но долгорочно испраќаат порака дека емоциите не се важни.
Децата кои не смеат да покажат тага, страв или лутина, често се повлекуваат во себе и развиваат чувство на срам за своите чувства.
Наместо тоа, отворениот разговор за емоции и прифаќањето на реакциите на детето се клучни за развој на емоционална отпорност и чувство на сигурност.
Никој родител не е совршен, и не треба да биде. Но секој родител може да научи како да негува доверба, безбедност и самодоверба кај своето дете. Бидејќи не ги штитиме децата ако ги чуваме од сè – туку ако им помогнеме да изградат сила во себе.
