Професор Ранко Рајовиќ, автор на „Никола Тесла Центар“, програма за целосен развој на детето, вели дека децата не треба да учат за оценки, туку за знаење кое е трајно и применливо и дека за секоја сериозна држава целта е функционално знаење, од кое зависи иднината.
„Учењето напамет е сосема бесмислено, ја убива креативноста. Децата мораме да ги учиме да размислуваат“, укажува д-р Рајовиќ.
Тој потенцира дека е потребно да се сменат методите во образованието, бидејќи е сменето опкружувањето и старите методи веќе не даваат резултати. Истите мора да се приспособат, а потребно е тоа да го прифатат и професорите и наставниците.
“Опкружувањето се промени, а методите останаа исти. Клучно е да се направат методи кои наликуваат на игра. Потребни се радикални промени и во градинките и во училиштата. Би го забранил учењето на памет. Ни требаат продуктивни деца, кои утре ќе знаат да излекуваат некого“, истакнува Рајовиќ.
Тој посочи и дека капацитетот за учење е неограничен кога се учи преку игра.
„Училиште во кое играат децата е најдобро. Децата се смеат, мислат дека играат, но всушност учат. Тоа не е примарен одговор, туку размислување без стрес“, посочува д-р Рајовиќ.
Тој смета дека не е добро детето да трга во училиште на шест години и дека со тоа не се добил резултат да децата бидат подобри, туку секоја нова генерација првенци е се послаба, резултатите се се полоши.
„Десет години го следиме овој тренд. Моторно се послаби, вниманието и концентрацијата им се послаби, речникот и знаењето им се послаби, емпатијата им е послаба. Нешто мора да се промени“, вели д-р Рајовиќ.
Тој посочува дека насоките од гледна точка на невронауката ги дава училиштето на иднината, чии главни цели треба да бидат емпатија, игра, смеа, тимска работа, труд, учење преку игра.
Рајовиќ укажува дека училиштето ги загуби ингеренциите, дека притисокот на родителите врз наставниците е огромен, поради што се јавува страв, поради што мора да се заштити интегритетот на наставниците, да училиштето има улога на институција што ги поправа грешките на родителите. Тој предупредува дека видео игрите станаа замка, бидејќи во виртуелниот свет сè се случува брзо и децата се навикнуваат да добијат сè брзо – најдобрата гардероба, играчка, соба, а кога нема такво нешто, фрустрацијата се зголемува, а емпатијата се намалува.
„Генерациите ни стануваат се посебични, праг на толеранција не постои. Родителите мора да бидат свесни дека многу зависи од нив“, забележува Рајовиќ.
Тој вели дека е невозможно да се бориме со новите технологии, но дека е можно да се користат за позитивни цели, само со поставување граници.
„Потребно е да се одредат граници, за да границите не ги одредува детето. Границите ги поставуваат родителот и наставникот. Многу зависи од родителите. Не можеме да се бориме со новите технологии, мора да допреме до деца, вклучете се во тоа што тие го прават“, нагласува Рајовиќ, наведувајќи дека само 10 или 20 проценти од корисните информации се во виртуелниот свет.
„На децата не смее да им се уништи самодовербата. Срамот е најголемата негативна емоција за децата“, забележува Рајовиќ.
