Повеќето родители сакаат однос во кој детето се чувствува доволно сигурно за да ги сподели своите чувства со нив. Но, во реалноста, тоа не е секогаш едноставно.
„Една од најчестите работи што ги слушам од родителите е: „Само сакам моето дете да разговара со мене“, вели Вивијана МекГоверн, лиценциран семеен терапев. Децата не се отвораат затоа што то ние го бараме од нив, туку треба да се чувствуваат емоционално безбедно. А таа безбедност се гради преку секојдневни мали нешта, а не само преку „големи разговори“.
Тоа значи дека детето не се чувствува безбедно да ви се отвори според МекГоверн, а можни знаци се:
- Кратки, едносложни одговори
- Затвореност или нервоза во ваша близина
- Споделување само површни информации
- Поголема доверба во наставниците или пријателите
Д-р Викторија Гринман, психотерапевт, знаците ги дели во две категории:
Јасни знаци:
- Избегнување контакт
- Лажење
- Сарказам, хумор како одбрана
- Став „Не ме интересира“
Суптилни знаци:
- Прекумерна послушност
- Перфекционизам
- Секогаш сакаат да угодат
„Овие деца не се „послушни“ затоа што сè е во ред, туку затоа што се плашат да не ве разочараат“, објаснува Гринман.
Зошто децата ги кријат своите чувства?
Уште на рана возраст, децата учат дали нивните чувства ќе бидат сослушани или исправени. Ако чувствуваат дека нивниот родител ги критикува, ги казнува или дека нивните чувства ги преплавуваат, може да одлучат дека е побезбедно да молчат. Дури и добронамерните реакции, како што се брзите совети, можат да бидат премногу ако на детето едноставно му треба простор и сочувство.
Како да го поттинете детето да се отвори
„Ако родителот е емоционално вознемирен, детето нема да знае како да се смири. Наместо да се смируваме заедно, постои меѓусебно вознемирување“, предупредува Гринман.
Пред да го замолиме детето да ги сподели своите чувства, важно е да ја провериме сопствената состојба – дали сме смирени, присутни, подготвени да слушаме без осудување?
