Родителството е многу повеќе од она што им го кажуваме на нашите деца. Нашиот тон, изрази на лицето, говорот на телото, па дури и нашите неискажани грижи оставаат трага кај малите набљудувачи кои секојдневно не впиваат како сунѓер. Истражувањата покажале дека децата се исклучително чувствителни на емоционалните состојби на возрасните, особено на родителите.
Што децата “собираат“ од нас?
Феноменот познат како емоционална зараза објаснува зошто децата го преземаат нашето расположение. Ако сме под стрес, вознемирени или нерасположени, децата го чувствуваат тоа, дури и кога се обидуваме да го скриеме. Нивното однесување тогаш често станува немирно, плачливо или пркосно, не затоа што сакаат да бидат непријатни, туку затоа што се збунети и бараат емоционална сигурност.
Децата како огледало
Децата учат не само од она што им го кажуваме, туку најмногу од она што го прават нивните родители. Ако возрасните викаат, ги удираат вратите или се повлекуваат во тишина во стресни ситуации, детето учи дека тоа е начин да се справи со стресот. Од друга страна, ако видат родител кој длабоко вдишува, бара пауза или мирно вели: „Сега сум лут/а, но ќе се смирам и ќе разговараме“, и тие учат како да се справат со тешките емоции.
Како да го регулирате сопственото расположение за доброто на вашето дете?
Не можеме секогаш да бидеме насмеани и смирени и тоа не е целта. Клучот е во емоционалната искреност и здравите стратегии за справување. Еве неколку совети:
- Именувајте ги сопствените емоции: Наместо да се обидувате да ја прикриете вашата лутина, можете да кажете: „Мама е уморна денес и има потреба од малку мир“.
- Грижете се за себе: Доволното спиење, физичката активност и поддршката од саканите директно влијаат на вашата способност да реагирате смирено.
- Извинете се: Ако го кренете гласот, објаснете и извинете се. Децата учат и од нашите грешки.
На децата им е потребна емоционална сигурност
Кога родителите успеваат да ги регулираат сопствените емоции и да создадат атмосфера на разбирање, децата развиваат повисоко ниво на емоционална сигурност. Тие се чувствуваат прифатени, видени и сакани, што е основа за развивање самодоверба и емпатија. Затоа, иако не можеме секогаш да ги контролираме животните околности, можеме да работиме на тоа да бидеме емотивно достапни за нашите деца.
