Една мајка од САД, мајка на 12-годишно момче, сподели токму такво искуство. Не била премногу изненадена – знаела дека тој момент ќе дојде, порано или подоцна. Но не очекувала дека ќе се случи веќе на 11 години.
„Во мене веднаш се разбуди онаа 11-годишна верзија од себе што сакаше да му возврати: ‘А знаеш што? И јас тебе!’
Секако дека не го мразам, но морам да признаам дека во тој момент навистина не ми беше драг. Исто така, знам дека ни тој мене не ме мрази – само беше лут затоа што не го доби она што го сакаше.“
А токму во таа фрустрација се крие нешто многу подлабоко. Зашто, како што заклучува оваа мајка: Ако детето ти каже „Те мразам“, можеби тоа значи дека си навистина добар родител.
Во тој момент се присетила на една реплика од култната серија Roseanne и мирно му рекла:
„Тогаш мојата работа овде е завршена“, и излегла од собата.
Таа вели дека не ја планирала таа реченица, но ѝ дошла баш кога требало. И да, нејзиниот син бил фрустриран – затоа што удрил на граница. Не го добил она што го посакувал. А таа не попуштила.
Родителите не се тука за да бидат „најдобри другари“
Како родители, сите понекогаш паѓаме во замка: сакаме да бидеме „кул родителот“, оној што детето го сака затоа што му дозволува повеќе, ги исполнува желбите, купува сладолед кога не е време или му продолжува времето за екрани.
И признаваме – тоа гушкање од нигде-никаде, кога ќе им донесеш омилен сок или ќе пуштиш цртан пред спиење… тоа навистина е сладок момент. Во тие мигови се чувствуваме како суперхерои.
Но вистината е: ние не сме нивни најдобри другари. Ние сме родители. А тоа често значи да донесуваме непопуларни одлуки.
Поставуваме граници кои ни нам не ни се допаѓале кога сме биле на нивна возраст. Но сега знаеме зошто биле потребни.
Мразењето ќе помине – сигурноста останува
Во приказната на оваа мајка, крајот всушност е многу топол. Набрзо, нејзиниот син се појавил на вратата од нејзината соба, сè уште со солзи во очите, и ѝ рекол:
„Ти ја украде таа реченица.“
„Која реченица?“ – го прашала.
„Таа реплика, тоа е од Roseanne!“
И двајцата се насмеале. Тој дошол, седнал покрај неа на креветот и предложил заедно да ја погледаат таа епизода. И така и направиле.
Лутината поминала, но останало чувството на поврзаност
„Знам дека ќе има уште многу пати кога ќе ме ‘мрази’, но сега барем знам дека не морам секогаш да имам совршен одговор. Доволно е да останам смирена и да верувам дека правам што треба“, вели оваа мајка.
Зашто, дури и кога не нè „сакаат“, децата сепак знаат кој ги води, кој ги сака и кој им дава сигурност. А тоа е најважното.
