На појавата на анксиозност влијаат голем број биолошки и фактори на личноста. Денес се зборува и за анксиозен темперамент, со кој се раѓаат околу 15% од децата.
Дополнително, развојот на анксиозноста може да го испровоцираат и воспитните стилови на родителите. Крутото воспитување со постојани критики може да доведе до тоа да детето изгуби доверба во себе и да развие високо ниво на несигурност кое ќе го искажува низ постојана грижа дека мора да исполнува барања како би било сакано и пофалено. Родителите, кои од друга страна, се премногу заштитнички поставени може да допринесат кон тоа да детето развие базична недоверба кон надворешниот свет.
Исто така, доколку родителите или друга блиска личност на детето се модел на анксиозност, поголема е веројатноста дека и кај детето ќе се воочи анксиозност. Уште некои провоцирачки фактори се: развод и чести расправии на родителите, болест на детето или член на семејството, одвојување од родителите, раѓање на брат или сестра, тргање во училиште или преминува во друго, изненадна смрт на баба, дедо или домашно милениче, природни катастрофи.
Како се препознава анксиозно дете?
Анксиозноста кај децата предизвикува проблеми со спиењето, апетитот, изостанок од училипте поради често необјасниви болести како болки во стомакот, мачнина или главоболка. Изразен е моторичкиот немир, тресење, ладна пот, мокри дланки, забрзано чукање на срцето, потешкотии со дишењето, дијареа.
Може да се јават грчеви во нозете или рацете кога ќе почувствуваат непријатност. Грицкаат нокти. Склони се кон песимизам и ги преувеличуваат негативните исходи од одредени случаи. Константно се грижат, чувствуваат вина и се самокритични. Чести сеи напади на бес, лутина, плачење и раздразливост. Избегнуваат одредени ситуации кои им предизвикиуваат немир, особено избегнувајќи да зборуваат за тоа. Склони се кон перфекционизам.
