Доколку сакате да оставрите квалитетна врска со детето и воспоставите мост на доверба, најважно е да разберете, тврдат психолозите, дека вие како родител треба да се орилагодите, и ако треба, да го промените својот начин на комуникација.
Размислете пред да критикувате
Освен што критиките влијаат на самодовербата, тие може да станат и длабоки ограничувачки уверувања кои детето подоцна ќе ги живее – (не сум доволно добар, помалку вредам, не заслужувам ништо, ништо не знам да направам како што треба…), прашањето е дали и понатаму мислиме дека “нема ништо страшно“ кога критикуваме. На овој начин вниманието на детето се насочува дека ништо не чини, дека не е доволно добро, но тоа не е конструктивно. Освен тоа што критиката предизвикува негативна емоција и чувство на понижување, детето и натаму не знае што треба да направи поинаку, оти се подразбира дека ако е искритикувано, само треба да заклучи што и како да направи подобро.
Заборавете на негација
За нашиот ум да може да разбере дека нешто нема, прво мора да замисли дека тоа го има. Затоа, зборувањето во негација нема смисол, бидејќи фокусот се става секогаш на она што не го сакаме. На пример, кога ќе му кажете на детето – “Не се плаши од темница“, фокусот е на заборовите “плаши“ и “темница“, оти мозокот не препознава негација. Кога ќе кажете “Не трчај, ќе паднеш“, го поврзувате трчањето со паѓање. Важно е да разберете дека децата не прават намерно работи кои им ги браните, туку вие, секако несвесно, со конструкција на барање на тоа го насочувате. Трудете се на детето да му зборувате што треба да направи – “Биди внимателен кога трчаш, работите ставај ги во плакр, измиј ги рацете кога влегуваш дома, ќе оставиме вкулена лапма навечер…“.
Освен што ќе зборувате во позитива, и вие и детето ќе се навикнете да гледате решенија и добри работи, наместо да се фокусирате на она што не чини. Ваквиот начин на говор треба да ви премине во навика, и неопходно е вежбање. Секој пат кога ќе забележите дека сте ја почнале реченицата со негација, вратете се чекор назад и корегирајте се. Со тек на време, ќе ви стане природно така да зборувате, а таа навика ќе ја пренесете и на детето.
Молчењето (не)е злато
Молчењето е исто така форма на комуникација и пожелно е кога на детето ќе му дадеме време за нешто да размисли. Но, молчењето често се користи и како казна. Тоа е и вид на психолошка игра, па оној кој ќе успее подолго да мочи, од неа излегува како “победник“. Децата во оваа игра имаат многу повеќе трпение од возрасните и ја применуваат главно кога сакаат да добијат нешто. Возрасните ја применуваат кога се лути и наместо со објаснување, детето го “казнуваат“ со тишина. Како тоа влијае на детето? Главно се чувствува како виновно, мисли дека не заслужува љубов од родителот, дека не е доволно вредно за внимание… Многу е покорисно разложно да му се објасни на детето кое негово однесување не е прифатливо, отколку да се казнува со тишина. Не очекувајте дека детето ќе може само да носи заклучоци кое негово однесување не го одобрувате, па затоа молчите. Тоа ќе ве прашува – “Мамо што ти е, золшто молчиш?“, а тоа што нема да му дадете одговор, во него ќе разбуди нелагодност, лоши емоции и несигурност. Дали навистина сакате вашето дете така да се чувствува?
