Многу детски болници веќе практикуваат раскажување приказни кои имаат за цел да ги развеселат пациентите. Меѓутоа, ова истражување, објавено во списанието Proceedings of the National Academy of Sciences, сугерира дека тие имаат и физиолошки предности.
„Досега, позитивните докази за раскажувањето приказни за деца се засноваа на „здравиот разум“ и се земаа како номинална вредност, каде што интеракцијата со детето може да го одвлече вниманието, да го забавува и да го ублажи страдањето“, вели д-р Хорхе Мол, од Институтот за истражување и образование (ИДОР), Бразил „Но, недостасуваше солидна научна основа, особено во однос на основните физиолошки механизми“.
Тимот, со седиште во ИДОР и АБЦ Федералниот универзитет – Бразил, проучувал 81 дете на возраст меѓу 2 и 7 години, од кои сите биле на одделот за интензивна нега во болницата Реде Д’Ор во Сао Паоло. Една група од по 41 дете имала сесија од 25-30 минути со раскажувач, додека контролната група од 40 деца се забавувала во исто време со истите професионалци кои наместо тоа поставувале загатки.
Пред и по сесиите, тимот земал примероци од плунка од секое дете и ги проценувал нивните нивоа на болка. Примероците од плунка им овозможиле на истражувачите да ги измерат нивоата на хормоните кортизол – кој е поврзан со стресот – и окситоцинот – кој игра улога во емпатијата.
И двете групи деца имале корист од интервенциите: сите тие имале помалку кортизол и повеќе окситоцин во плунката, што укажува на тоа дека тие биле помалку под стрес и покажувале помалку болка и непријатност. Меѓутоа, резултатите биле двојно посилни за групата скоја слушала приказни од контролната група.
