Викенд, надвор врне, немате никакви обврски и се надевате дека ќе фатите неколку минути попладневен сон… И не, не зборуваме за двочасовна дремка, бидејќи тоа е често научна фантастика за родителите. Зборуваме за спиење во разумна временска рамка, како… половина час? Но, често, дури и тие половина часа остануваат пуста желба, бидејќи познат глас (ех, каога би бил само глас) ве буди и тоа нималку нежно.
Звучи познато? Да, знаеме, веројатно им звучи познато на повеќето луѓе. Веројатно понекогаш ве излудува, но со текот на времето едноставно се помирувате со тоа и не очекувате дека некогаш повторно ќе дремете во мир за време на викендите. Или било кога. Но, немојте да им се лутите на децата, бидејќи за тоа е виновна мајката природа. Имено, се е уредено така да не можете да избегнете детето да ве разбуди. Тие тоа го имаат во себе – не за да ве полудат, туку – да ве најдат (и да ви го привлечат вниманието) кога сте „отсутни“.
Според теоријата на приврзаност, кога родителот одговара на потребите на своето дете, се создава силна врска која е вткаена во личноста на детето и служи како основа за сите идни емотивни врски. Оваа врска ве уверува дека вашето дете ве сака и се потпира на вас. Ова, пак, значи дека вашето дете може да се чувствува вознемирено кога е одвоено од вас, на пример кога спиете.
Детскиот психолог Естер Коен вели дека е сосема вообичаено доенчињата и малите деца да се обидуваат да ги отворат очите на своите родители кои спијат. Нејзината теорија е дека кога родителот е присутен, но со затворени очи, не одговара на барањата, тоа предизвикува „емоционална вознемиреност“ кај детето на одредено ниво. Затоа, најдобриот и најлесниот начин да направите вашето дете да се чувствува подобро е да ве разбудите.
Коен верува дека повторното воспоставување на контакт со очи го премостува јазот помеѓу вашето физичко присуство и вашето емоционално присуство, правејќи ја ситуацијата повторно да се чувствува нормално. Детето чувствува олеснување што сте будни и таму да комуницирате со него – и дека сте на располагање да го заштитите.
- Децата постојано го бараат нашето внимание
При раѓањето, мозокот на детето има само околу 25% од волуменот на мозокот на возрасен. Бебињата се раѓаат особено ранливи и зависат од љубовната грижа со години. Оваа продолжена беспомошност резултирала со еволуција на одредени однесувања – како што се гугање на бебето, насмевка и плачење – кои ги зголемуваат нивните шанси за преживување во семејството.
До моментот кога тоа мало бебе ќе стане мало дете, таа има развиено чувство за тоа која е и што може да прави во однос на луѓето и нештата. Во одреден момент, тие учат и сфаќаат дека се одделни поединци од нивните родители. Малите деца, исто така, имаат чувство за она што се нарекува постојаност на објектот – способност да разберат кој или што е – или не е – присутен. Ова значи дека тие можат да бараат предмети и луѓе. (И разбудат ги кога ќе ги пронајдат.)
