Воспитувањето дете воопшто не е едноставна задача. Иако секој родител настојува да им обезбеди на своите деца средина за поттик и поддршка, не сите се опремени со алатки и разбирање потребни за ефективно снаоѓање низ сложениот свет на емоциите на детето. Психолозите објаснуваат дека способноста на родителот да комуницира за чувствата на своето дете е клучна.
Кога родителот се бори со неможноста искрено да ги признае или ефикасно да разговара за емоциите на своето дете, може ненамерно да доведе до емоционална неповрзаност или некои други проблеми кај детето.
Недостатокот на безбеден простор за емоционално изразување може да го ограничи емоционалниот раст на детето, да ја попречи неговата способност да обработува сложени чувства и да придонесе за недостаток на емоционална интелигенција. Начинот на кој родителот реагира на емоционалните испади на детето може да обезбеди и увид во неговиот емоционален развој.
Моментите во кои родителите реагираат со фрустрација или лутина соочени со емоциите на нивното дете, потенцијално може да укажат на борба со емоционалната регулација. Овие реакции, иако честопати ненамерни, можат да остават трајни траги на психата на детето, обликувајќи го неговото разбирање за сопствените чувства и очекувањата од емоционалните интеракции.
За жал, незнаењето на начините на кои родителот се носи со детските емоции или чувствата на детето, обично може да се претвори во емоционално запоставување, па дури и злоупотреба. Токму затоа психолозите одлучиле да ги споделат знаците кои откриваат дека родителот не знае како да се справи со детските емоции и треба да работи на нив за да избегне несакани последици. Тие знаци го подразбираат следново:
- Занемарување на чувствата на детето.
- Посрамување на детето поради неговите чувства или тантруми.
- Прекумерна заштита на детето од можни разочарувања или негативни емоции.
