Многу мали деца кои само што прооделе и се уште се во пелени, во едната рака држат шишенце со млеко, а со прстињата на другата рака пребаруваат по таблетот што родителите им го ставиле на масичката пред столицата за седење во кафуле, дома или во автомобил…
Оваа глетка се почесто може да види. Педијатри од целиот свет предупредуваат дека тоа сепак не е добро за децата. Изложувањето на мали, односно деца од предучилишна возраст пред екраните претставува опасност за нивното ментално здравје. Лекарите кои секојдневно работат со деца од предучилишна возраст, тврдат дека постојат индикации дека оставањето на детето пред екраните, кои го впиваат целосно нивното внимание и потполно го изолираат од околината, предизвикува бројни пореметувања во функционирањето на мозокот. Родителите треба да ги загрижува тоа што детето е мирно и “не им пречи“, велат стручњаците.
Некои лекари дури тврдат дека воочиле поврзаност помеѓу еден вид на аутистичен синдром кај деца кои поминуваат време пред екрани и игрици, наводно прилагодени за нивна возраст. Други пак педијатри реагирале на ова, тврдејќи дека нема никаков доказ дека се поврзани аутизмот и игриците. Меѓутоа, сите се согласни дека гледањето во екран кај децата од предучилишна возраст предизвикува бројни невролошки пореметувања.
Речиси половина од испитаните родители во едно од истражувањата изјавиле дека за да ги смират своите деца, помлади од три години, им даваат мобилен телефон. Повеќето од половина деца на оваа возраст поминуваат барем половина час неделно пред интерактивни екрани.
Вниманието на децата е целосно насочено кон екранот. Во такви услови, родителите и децата не разменуваат доволно погледи и не може да изградат заеднички однос. Со прекумерното или постојано користење на таблети, мобилни и сл. кај детето мозокот не може нормално да се раззвива, бидејќи е стопирано истражувањето на предметите кои го опкружуваат. Подоцна може да дојде и до потешкотии и доцнење во говорот и општиор развој на детето.
Децата поради опседнатоста од екрани не зборуваат правилно ни до четвртата година и обично не реагираат кога некој ги вика по име. Не може да гледаат во лицата кои им се обраќаат, ниту во предмети што ги опкружуваат, туку само во екранот. Не комуницираат со околината, ниту со другите деца.
