Повеќето родители сакаат да ги воспитуваат своите деца со љубов и грижа, но дури и со најдобра намера, понекогаш им се прикрадуваат грешки кои оставаат длабоки лузни. Иако многу деца со текот на времето научуваат да ги разбираат причините за постапките на нивните родители, некои работи сепак тешко ги забораваат, а уште потешко ги простуваат.
Експертите по детска психологија истакнуваат три ситуации кои на децата им е особено тешко емотивно да ги обработат и кои често остануваат во нивните срца со години.
- Прекршени ветувања
Родителите ги учат своите деца дека ветувањата треба да се одржат, но што се случува кога тие самите не успеваат да ги одржат своите? Иако причините може да се оправдани, како што се недостаток на време, замор или непредвидени обврски, децата тоа го доживуваат како лично разочарување. Многу деца долго ги паметат речениците како „Ветувам дека ќе одиме“ или „Само уште овој пат“ и тивко се надеваат дека ветеното навистина ќе биде остварено. За нив тоа е прашање на доверба и љубов. И затоа, кога ќе се прекрши, тешко е да се заборави.
- Непрепознавање и омаловажување на интересите на детето
Детето кое со одушевување покажува цртеж, нова песна што ја научило или фустан што само го сошило не бара совршенство, туку потврда и поддршка. Кога родителите ги минимизираат овие моменти или ги исмеваат, тие ненамерно можат да ја испратат пораката: „Не си доволно добар“. А токму таквите пораки се оние кои децата ги паметат најдолго.
Иако можеби ќе порасне во успешна личност, детето кое немало поддршка често нои чувство дека морало да ја докажува сопствената вредност, дури и пред своите родители.
- Емоционална недостапност
Родител може да биде присутен во иста просторија, но сепак да биде со километри далеку од детето. Децата чувствуваат кога не ги слушаат, кога нивните емоции се игнорираат или не одговараат со топлина.
Кога детето редовно наидува на тишина, недостаток на прегратки или игнорирање кога му е тешко, кај него се развива чувство дека не е важно или достојно за љубов. И тоа е рана која често се носи во зрелоста. Емоционалната достапност не бара совршенство, туку искрено присуство, за детето да знае дека е видено и сакано, токму такво какво што е.
