Психичкото насилство е тешко да се препознае – како во истражувањата, така и во праксата. Затоа научниците од Медицинскиот факултет во Лајпциг спровеле детална студија за психолошките ефекти што злоставувањето, запоставувањето и емоционалното малтретирање ги имаат врз децата и адолесцентите.
Примери за емоционално малтретирање се кога родителите ги понижуваат своите деца до крајност, се закануваат дека ќе ги сместат во дом или ги обвинуваат за нивните психолошки проблеми.
Физичкото насилство меѓу родителите што децата го гледаат исто така игра клучна улога.
“Резултатите од нашата студија покажуваат дека психичкото злоставување остава тешки последици, потешки од сите други форми на малтретирање“, објаснува авторот на студијата, д-р Ларс Вајт, кој води група истражувачи на Одделот за детска и адолесцентна психијатрија, психотерапија и психосоматика во Универзитетската болница во Лајпциг.
Во истражувањето учествувале 778 деца и адолесценти. Дури 80 отсто од нив изјавиле дека доживеале психичко насилство, што значи дека овој вид насилство е најчест кај децата. Во овој поглед, истражувачите докажале дека од сите форми на злоставување, психичкото злоставување има најсилен ефект врз психата на децата и адолесцентите, дури и во споредба со формите на злоставување на кои им се посветува поголемо внимание, како што е физичката злоставување.
Кај помалите деца на возраст од 3-8 години, емоционалното малтретирање првенствено довело до проблеми во однесувањето, додека кај адолесцентите доведува до депресија и анксиозни нарушувања.
Покрај опсежните интервјуа, научниците анализирале досиеја од канцелариите за грижа за млади. Овие примероци покажале дека 306 деца и адолесценти доживеале психичко малтретирање, а 472 учесници го немале ова искуство.
Резултатите сугерираат дека ризикот од развој на ментални нарушувања по емоционално малтретирање е веќе зголемен во раното и средното детство, што ја нагласува потребата од рана интервенција.
Што се однесува на секојдневниот живот, психологот д-р Вајт нагласува:
“Мораме да ги едуцираме родителите почесто да ја земаат предвид перспективата на детето. Дури и пред 30 години беше општо прифатено мислење дека децата треба да се остават да плачат и да го заборават она што го доживеале во детството. Но, сè повеќе има целосна промена во ставовите и разбирање дека треба да допреме до најмалите деца кога тие покажуваат тешки емоции, како лутина или тага“.
