Соочувањето со сериозна дијагноза која потенцијално нема да има добар исход е тешко само по себе, но дополнителен товар носи и прашањето како да му ја соопштите на сопственото дете. Без разлика колку е мало или големо детето, родителите инстинктивно сакаат да ги заштитат своите деца од болка и грижи. Сепак, децата брзо чувствуваат кога нешто се менува – забележуваат отсуство, замор, загрижени погледи и тивка атмосфера во домот. Затоа е исклучително важен искрен, но внимателно воден разговор во кој ќе објасните сè што сметате дека е потребно во врска со сериозната болест. Отворената комуникација, прилагодена на возраста на детето, помага во ублажување на стравот и му обезбедува на детето чувство на сигурност дури и во неизвесни времиња.
- Подгответе се емоционално
Прво, признајте ги емоциите што ги носите – страв, тага, грижа. Разговорот ќе биде полесен ако сте смирени и свесни за тоа што сакате да го пренесете. Можете однапред да вежбате што сакате да кажете или да се консултирате со психолог.
- Прилагодете го објаснувањето на возраста на детето
На помладите деца им се потребни едноставни, конкретни информации. На пример: „Мама е болна и треба да оди во болница за да можат лекарите да ѝ помогнат да оздрави.“
Можете да им кажете на постарите деца и адолесцентите повеќе детали, вклучувајќи го името на болеста, можните промени во нивниот секојдневен живот и како таа ќе влијае врз нив. Дајте им простор да поставуваат прашања.
- Бидете искрени, но смирувачки
Не ја кријте вистината, туку обидете се да го ублажите стравот така што ќе разговарате за вашите планови за лекување и поддршката што ја имате. На пример: „Имам болест наречена рак. Не е лесно, но имам лекари кои ми помагаат и ќе се борам да оздравам.“
- Оставете простор за емоции
Дозволете му на вашето дете да изрази што и да чувствува – тага, лутина, збунетост или тишина. Слушајте ги без осудување и бидете подготвени дека ќе им треба време да прифатат сè.
- Осврнете се на секојдневието
Објаснете кои работи ќе се променат, а кои ќе останат исти. Чувството на стабилност многу им значи на децата. На пример: „Тато и понатаму ќе те зема од училиште, но можеби не секој ден, бидејќи ќе бидам на лекување.“
- Побарајте поддршка
Вклучете училишен психолог, едукатор, семејство или пријатели кои можат да бидат со детето. Децата полесно се справуваат со ситуацијата кога ќе видат дека не се сами и дека постои мрежа за поддршка.
- Продолжете го разговорот
Ова не мора (и не треба) да биде еднократна тема. Вратете се на разговорот секогаш кога ќе забележите дека детето има прашања или покажува емоции што сака да ги изрази. Дури и ако ги немате сите одговори, кажете го тоа искрено: „Не знам сè, но ќе го надминеме ова заедно.“
Важно е да се запомни дека болеста на родителот е тешка вест, но децата често се посилни и поотпорни отколку што мислиме – особено кога имаат поддршка, љубов и отворена комуникација.
