“Постои едно правило до кое се обидував да се придржувам додека децата ми беа мали, а тоа гласи: Не го прави наместо детето, она што може да го направи само“.
Тоа правило инаку е вистински замор, бидејќи ви се потребни 15 секунди да облечете двегодишно дете, но ако го оставите на две години само да се облече… тоа се одолговлекува на 15 минути, или половина час, го бркате низ дома… хаос! Но, ако им дозволите сами да научат да се облекуваат, повеќе не морате да ги облекувате. Тие учат тоа да го прават сами! Истото правете го и со поставувањето маса, со се што ќе процените дека децара можат да го направат самите.
“Кога родителот размислува, ‘Јас толку го сакам моето дете што нема да му дадам да се мачи и ќе правам се наместо него’, таквиот родител не се грижи за своето дете. Не се грижи воопшто. Подобро е да се усвои ставот: ‘Ќе престанам да правам за тебе што е можно повеќе работи, што е можно порано’“, истакнува д-р Џордан Петерсон, клинички психолог, професор по психологија на Универзитетот во Торонто.
Доколку мислите дека децата ги штитите превземјаќи се на себе, знајте дека никого не можеме да заштитиме – луѓето можеме само да ги ЗАЦРСТИМЕ. И тоа е тоа. Не можете да ги заштитите, туку зајакнете ги и тогаш тие сами ќе се чуваат. Но, тогаш не сте им потребни!
Така е, и тоа е потсвесен патолошки елемент на некои родители. Тие како да порачуваат, “Никогаш не ме напуштај! Јас ќе правам се наместо тебе, а ти само немој никогаш да ме напуштиш“. Бидејќи тогаш детето не учи за животот ништо – па дури ни како да си отиде од родителското гнездо.
За новороденче треба стопроцентно да се грижиме; тоа мајката и го прави. Но, децата не се новороденчиња; кога така ги третирате, вие ги уништувате, дециден е д-р Петерсон.
