„Мојата 12-годишна ќерка, Одри, неодамна на една од многуте наши прошетки низ соседството ми рече дека никогаш нема да ја заборави оваа пандемија и да го земе „здраво за готово“ тоа што има пријатели, што може да го посетува поширокото семејство или да ги прегрнува баба и дедо. Сепак, таа се прашуваше дали луѓето навистина ќе живеат ценејќи ги работите кои ни ги скрати пандемијата. Со текот на времето, дали сите ќе заборавиме? Дали прегратката или ракувањето ќе станат вообичаени повторно?“, раскажува една мајка за „Њујорк Тајмс“.
„Запиши како се чувствуваш“, и предложив. „Напиши го за да го потсетиш твоето идно јас“.
Следниот ден, го забележав ова писмо на работната маса на ќерка ми, барајќи од себеси да го чита во иднина и да се сети на она што е важно во животот.
- „Отворај го за Нова Година, почнувајќи од моментот кога ќе бидеш во средно училиште или дури 8-мо одделение“, напиша таа.
Писмото е во целост подолу, и таа со задоволство даде дозвола да биде објавено, со надеж дека ќе ги инспирира другите. Како што започнуваме да гледаме светло на крајот од тунелот со одобрување на вакцината, ова може да биде и убав поттик за другите луѓе да напишат свои писма“.
Драга Одри,
Сега си многу постара, и се надевам помудра, иако понекогаш тоа не изгледа така. Веројатно си заборавила на мене.
Јас сум 12-годишно девојче, кое се бори со анксиозност, го мрази виртуелното учење, во оваа кошмарна пандемија… Може да продолжам и понатаму… Дали ѕвони ѕвонче?
Како и да е, можеби временските машини постојат во времето каде што си, но тие не постојат овде, па затоа ја правам следната најдобра работа: ти пишувам писмо што се надевам дека ќе го читаш секоја година на новогодишниот ден или новогодишна ноќ.
Дојдов од 2020 година да те потсетам да не заборавиш. Сега седам на мојот кревет, солзите се се уште на лицето од караницата со мајка ми (ја сакам повеќе од кој било или што било, но поминавме премногу време заедно), свесна за светло сините маски што висат на куките веднаш покрај вратата во мојата кујна. На некој начин, сè уште се чувствува како да е март, кога започна целата оваа луда работа. Ми се лоши од тоа.
Те молам да се сетиш. Не успеав да го поминам Денот на благодарноста со моите сакани баба и дедо, а чекав толку долго за да се однесувам повторно нормално со нив. Сега, се чини дека нема да го поминам ниту Божиќ нормално со нив. Во Америка (каде што живеам), бројките на случаи со коронавирус се поголеми отколку кога било претходно. Се надевам и ќе се молам за Божиќно чудо, но се сомневам во тоа, затоа што се надевав на Велигденско чудо и тоа не се случи.
Се борам и би направила сè за да излезам од оваа 2020 година и од оваа пандемија, да ги видам моите пријатели и семејство нормално. Ти тоа можеш да го направиш. Го имаш она што го сакам толку многу. Затоа, те молам, те повикувам да уживаш во твојот живот, твоите пријатели, твоето семејство, твоите искуства.
Запомни – сè е заменливо и неважно, но луѓето се единствената вистинска работа што е важна во овој современ свет.
Сакај го својот живот, и биди исполнета со радост оваа година.
Со почит,
Ти, Одри, на 12-годишна возраст, во 2020 година, пандемиска година.
(Њујорк Тајмс)
