Според Американското психолошко здружение, анксиозноста е емоција која се карактеризира со чувство на напнатост, загрижени мисли и физички промени, како што е зголемен крвен притисок. Луѓето кои страдаат од анксиозни нарушувања обично имаат повторливи наметливи мисли или грижи, поради што тие имаат тенденција да избегнуваат одредени ситуации. Ова нарушување може да се манифестира и со физички симптоми, како што се потење, тресење, вртоглавица и забрзан пулс.
Меѓутоа, освен возрасните, знаци на анксиозност можат да покажат и децата. За да им се обезбеди потребната помош, важно е да се препознаат симптомите. Детските психолози предупредуваат на 11 вообичаени знаци на анксиозност кај децата.
- Секојдневни испади и прекумерно плачење.
- Барање уверување.
- Повторување на прашања.
- Гушкање на нозете на родителите и испади ако детето мора да се одвои од родителот.
- Зголемена приврзаност.
- Потребата за бескрајно галење или одбивање допир и раздразливост поголемиот дел од времето.
- Реакција на мали промени во рутината.
- Поплаки за чувство на болест.
- Чувствителност на повратни информации или воочена критика (ниска толеранција на стрес).
- Прекумерна лутина и чувствителност на ситници.
- Избегнување места или луѓе.
“Анксиозните растројства бараат комбинација од симптоми кои се појавуваат истовремено и мора да го попречат секојдневното функционирање на детето. Сепак, важно е да се знае дека малите деца се однапред програмирани за грижи и стравови”, посочуваат психолозите, додавајќи дека анксиозноста е честа појава во раните години од детството.
“Пред осмиот месец, децата немаат краткотрајна меморија. Ако им одземете играчка, тоа е како играчката повеќе да не постои. По осмиот месец, бебињата се свртуваат кон интелектуалниот агол. Мозокот на бебето почнува да созрева и се развива краткорочно помнење. Сега почнува да сфаќа дека работите се уште постојат, иако веќе не може да ги види. Малите деца и бебиња копнеат за релација, тоа е начин на кој природата им помага да останат блиски“, појаснуваат стручњаците.
Според нив, причината зошто децата станале поанксиозни е најверојатно затоа што имаат потреба од блиски и поврзани односи.
„Децата многу се потпираат на своите родители и им е потребна нивна помош во регулирањето на нивните емоции. Ним им треба и чувство на сигурност додека учат како да бидат независни, безбедни и сигурни во светот. Развивањето на овие вештини може да потрае некое време, а некои деца можеби никогаш не ги развивајте овие вештини ако нивните родители не ги учат, често тогаш младите и возрасните развиваат постојана анксиозност“, заклучуваат психолозите.
