Дерењето и викањето стануваат многу чести од различни причини, а пред се од фрустрација и недоволна контрола на бесот. Иако никој не сака да вика на своето дете, во одредени ситуации викањето излегува единствено решение, пред се, бидејќи родителите се убедени дека викањето се разликува од удирањето. Меѓутоа, стручњаците ги изедначуваат овие “методи“ на воспитување и обрнуваат внимание на фактот дека и во двата случаи станува збор за проблем во комуникацијата. Како што удирањето нема да го научи детето да биде добро, ниту викањето нема да помогне при воспитувањето. Напротив, може да има целосно спротивен ефект и да биде пример на децата дека само со лутина и викање се решаваат конфликти и дека тоа е единстве начин за изразување на негативните емоции.
Сигурно може да се препознаете во некои од типичните “викачки“ ситуации во кои спаѓаат:
Детски расправии
Може ли нешто повеќе да го излуди родителот од илјадата бесмислена расправија меѓу децата: И како тоа да не е доволно, па на детското викање се надоврзува и бесмисленото викање на мајката. Која е целта? Сите да викаме заедно?
Неред кој преминал во хаос
Како ќе реагира една мајка откако го минала денот во чистење на домот и потоа видела дека нејзината целодневна работа е затрупана со играчки: Веројатно во вакви ситуации, моќта на гласните жици е на максимум.
Нешто не оди според планот
Убаво сте испланирале ручек или вечера, а детето не сака ниту да го проба тоа што сте го подготвиле? Дали ќе се развикате? И секако уште многу случни ситуации. Толку многу да се поставува прашањето дали е можно да се избегнат вакви реакции и како?
Што наместо викање?
Ако сметате дека премногу викање не води кон ништо, сосема сте во право. Иамно, ако претерувате и се дерете на секој помал прекршок, децата нема да ве сфатат сериозно, туку ќе станат имуни на вашето дерење. А, вие ќе забележите дека секогаш зборувате се погласно и погласно. Ако сметате дека сте ја стекнале оваа навика, следниот пат пред да се развикате, добро размислете и кога не е неопходно да викате, едноставно оддалечете се малку и вратете се откако сте се смириле и убаво поразговарајте со детето.
Во прицип, ако целта е да се дисциплинира детето, најдобро е со него да разговарате, и тоа со низок, цврст глас. При тоа, важно е да се фокусирате на неговото однесување, односно постапка, а не на него како личност.
Уште една корисна такттика е применувањето на природни последици. На пример, ако детето во бес ја фрлило играчката на под, кажете му ја да ја дигне. Ако не сака, мора да останете доследни во казната што секогаш ја применувате, не важно дали е тоа тајм аут или нешто друго. Доследноста е клуч на успешна дисциплина, додека попуштањето ќе го зајакне неговото негативно однесување.
Кога викањето е оправдано?
Викањето во некои моменти, може да биде единствена реакција. Некои од типичните ситуации за подигање на гласот се пред се оние во кои е загрозена безбедноста на детето (истрчување на улица, приближување кон шпорет, играње на отворен прозор и слично). Викањето тогаш е нормално, па дури и нужно. Целта на викањето во овие моменти е да се привлече вниманието на детето за да се спречи повредна на било кој начин. Детето тогап сигурно ќе се вознемири, но таа рекација е само одговор на стравот во вашиот глас. Задолжително после тоа, гушнете го детето и објаснете му дека сте биле многу исплашени. Казни не се потребни, оти самата оваа ситуација е доволна лекција.
